Το μπουκάλι του Ανίς ντελ Μονό

Σήμερα στις "Σκέψεις της Τετάρτης για την Τέχνη" θέλουμε να μιλήσουμε για τον όρο "τέχνη". Για το ότι ο ακριβής προσδιορισμός της είναι αντικείμενο διαρκούς διαμάχης. Πολλά βιβλία και άρθρα έχουν εκδοθεί επιχειρηματολογώντας ακόμα και για τα βασικά αυτού που εννοούμε με τον όρο "τέχνη". Ο Τεοντόρ Αντόρνο υποστήριζε το 1969 ότι "Είναι αυταπόδεικτο πως ο,τιδήποτε αφορά την τέχνη δεν είναι αυταπόδεικτο". Είναι ξεκάθαρο ότι ακόμα και η βασική σημασία του όρου "τέχνη" έχει αλλάξει αρκετές φορές στο πέρασμα των αιώνων και συνεχίζει επίσης να εξελίσσεται μέσα στον 20ό αιώνα. Ακόμα και το πρόσφατο 1912 η λογική στη Δύση υποστήριζε ότι όλα τα έργα τέχνης είχαν στόχο την ομορφιά κι επομένως ο,τιδήποτε δεν προσπαθούσε να είναι ωραίο, δεν μπορούσε να θεωρείται τέχνη. Οι κυβιστές, οι ντανταϊστές, ο Στραβίνσκυ και πολλά μεταγενέστερα καλλιτεχνικά κινήματα πάλευαν ενάντια στην αντίληψη ότι η ομορφιά ήταν το κεντρικό σημείο στον ορισμό της τέχνης με τόση επιτυχία, που σύμφωνα με τον Ντάντο "η ομορφιά εξαφανίστηκε όχι μόνο από την προοδευτική τέχνη της δεκαετίας του 1960 αλλά κι από την προοδευτική φιλοσοφία της τέχνης της ίδιας δεκαετίας". Αυτό το πείραμα του Χουάν Γκρις με την αλήθεια και την ψευδαίσθηση της αναπαράστασης δεν θα θεωρούνταν επ' ουδενί τέχνη, πριν τον 20ό αιώνα.