Βίνσεντ βαν Γκογκ
Ο Βαν Γκογκ μετακόμισε στην Αρλ, ελπίζοντας να βρει καταφύγιο, μια εποχή που ήταν άρρωστος από το ποτό και υπέφερε από βήχα του καπνιστή. Έφτασε στις 21 Φεβρουαρίου 1888 και πήρε ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο Καρέλ, το οποίο περίμενε ιδανικά να μοιάζει με ένα από τα έργα του Χοκουσάι (1760–1849) ή του Ουταμάρο (1753–1806).
Φαίνεται ότι μετακόμισε στην πόλη με τη σκέψη να ιδρύσει μια ουτοπική αποικία τέχνης. Ο Δανός καλλιτέχνης Κρίστιαν Μούριερ-Πήτερσεν (1858–1945) τον συντρόφευε για δύο μήνες και στην αρχή η Αρλ του φαινόταν εξωτική και βρώμικη. Σε μια επιστολή του την περιέγραψε ως ξένη χώρα: «Οι Αλγερινοί στρατιώτες, οι οίκοι ανοχής, οι αξιολάτρευτες μικρές Αρλεσιάνες που πηγαίνουν στην πρώτη τους Κοινωνία, ο ιερέας με το λευκό ράσο του, που μοιάζει με επικίνδυνο ρινόκερο, οι άνθρωποι που πίνουν αψέντι, όλα μου φαίνονται πλάσματα από άλλο κόσμο». Εκατό χρόνια αργότερα, ο Βαν Γκογκ είχε μείνει στη μνήμη της 113χρονης Ζαν Καλμ - η οποία, 13 ετών τότε, εργαζόταν στο κατάστημα υφασμάτων του θείου της, όπου ο Βαν Γκογκ ήθελε να αγοράσει καμβά - ως «βρώμικος, κακοντυμένος και δυσάρεστος», και «πολύ άσχημος, αγενής, κακότροπος, άρρωστος». Θυμήθηκε επίσης ότι του πούλησε χρωματιστά μολύβια.
Ο Βαν Γκογκ μαγεύτηκε από το τοπίο και το φως της περιοχής, και τα έργα του από αυτήν την περίοδο είναι σε τόνους κίτρινου, βαθύ γαλάζιου και μοβ. Οι απεικονίσεις του για το τοπίο της Αρλ είναι επηρεασμένες από την ολλανδική ανατροφή του. Το συνονθύλευμα των αγρών και των λεωφόρων φαίνονται επίπεδα και στερούνται προοπτικής, αλλά υπερέχουν στην ένταση του χρώματός τους. Το ζωντανό φως στην Αρλ τον ενθουσίασε και η νεοαποκτηθείσα αυτοεκτίμησή του φαίνεται στο εύρος και στην έκταση της δουλειάς του.