Το ράψιμο του παπλώματος

Η Μόζες ήταν κατά βάση τοπιογράφος, αλλά ορισμένες αναμνήσεις και θέματα απαιτούσαν ένα εσωτερικό σκηνικό. Η ίδια το ήξερε αυτό και μερικοί από τους προστάτες της την ενθάρρυναν να επεκτείνει το ρεπερτόριό της για να συμπεριλάβει εσωτερικούς χώρους. Η μετάβαση σε αυτό το θέμα, όμως, δεν της ήρθε εύκολα. «Δοκίμασα αυτό το εσωτερικό αλλά δεν μου άρεσε, οπότε το έσβησα», σημείωσε σε μια περίπτωση. "Αυτό δεν φαίνεται να είναι του τύπου μου. Μου αρέσει να ζωγραφίζω κάτι που με οδηγεί συνεχώς στο άγνωστο, κάτι που θέλω να δω μακριά στο πέρασμα. Λοιπόν, ίσως προσπαθήσω ξανά." Παρά τις δυσκολίες της με το θέμα, η Μόζες ζωγράφισε μια σειρά από εντυπωσιακούς εσωτερικούς χώρους. Χωρίς την παρουσία του τοπίου που συνήθως εδραιώνει το θέμα της και του προσδίδει ένα στοιχείο ρεαλισμού, η απεικόνιση των εσωτερικών εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την ικανότητα της ζωγράφου να διαχειριστεί αφηρημένες φόρμες και μοτίβα. Αυτές οι ιδιότητες χρησιμοποιούνται με το μέγιστο πλεονέκτημα στο Ράψιμο του παπλώματος, όπου τα χρώματα και οι μορφές του μεγάλου παπλώματος και του περίτεχνου τραπεζιού παίζουν όμορφα με τα φωτεινά ρούχα των πολυάριθμων ολοζώντανων χαρακτήρων. Ωστόσο, η Μόζες δεν μπορούσε να αντισταθεί στο να προσθέσει λίγη φύση πέρα από τα ψηλά, ακάλυπτα παράθυρα.