Νεκρή φύση με στρείδια

Την προηγούμενη εβδομάδα, στο Σκέψεις πάνω στη τέχνη της Τετάρτης, ασχοληθήκαμε με κάποιες υποθετικές εμπειρίες για να καταλάβουμε την οπτική του Τζέρεμι Μπένθαμ επάνω στον ωφελιμισμό. Η μαθηματική του προσέγγιση επέτρεψε να μετρήσει τις συνέπειες των πράξεων, και έτσι να καθορίσει την αξία τους με δεδομένο την ποσότητα της ευχαρίστησης, και την απουσία του πόνου, που παρέχεουν. Συνεπώς (με το παράδειγμα της προηγούμενης εβδομάδας) μερικές τορτίγιες να είναι περισσότερο πολύτιμες από έναν πίνακα. Στην εξίσωση του Μπένθαμ, η ευχαρίστηση και ο πόνος καθορίζονται ουσιαστικά από δύο πράγματα: τη διάρκεια και την ένταση τους. Φοβούμενος ότι ένας κόσμος προβαλλόμενος μέσα από αυτούς τους διώνυμους φακούς ίσως οδηγήσει σε μια περιττή ζωή, όπου κάποιος ανησυχεί μόνο με το να αποφεύγει το πόνο και να κυνηγάει εύκολες απολαύσεις, ο Στιούαρτ Μιλ αντιμετώπισε αυτή την οπτική με ένα ακόμη νοητικό πείραμα, και μάλλον ένα παράξενο... Πάω στοίχημα πως δεν ξύπνησες σήμερα νιώθοντας σαν στρείδι, αλλά για τους κοπούς του πειράματος του Μιλ, ας το δοκιμάσουμε: αν έπρεπε να διαλέξεις μεταξύ της ζωής ενός αθάνατου στρειδιού, που δεν νιώθει ποτέ πόνο· ή τη ζωή του Χένρι Ματίς (αρχικά το πείραμα έγινε με τον συνθέτη Τζόσεφ Χάυντν), εκτεθειμένος στις μεγαλύτερες απολαύσεις της δημιουργίας, αλλά και στο πόνο της ταλαιπωρίας και του θανάτου, τι ζωή θα επέλεγες; Με την μαθηματικά υπόθεση του Μπένθαμ, καθώς οι μεταβλητές στην εξίσωση είναι η διάρκεια και η ένταση, η ύπαρξη του στρειδιού θα ήταν προτιμότερη: η άπειρη διάρκεια θα ξεπερνούσε την ένταση στη ζωή του Ματί;. Αντιμετωπίζοντας το παραλογισμό του αποτελέσματος, και την πτώση στην ύπαρξη ενός ηδονιστή, ο Μιλ διαχωρίζει δύο ευχαριστήσεις: Οι Ανώτερες ευχαριστήσεις και οι Κατώτερες ευχαριστήσεις - με τις σωματικές ευχαριστήσεις να είναι κατώτερες από τις διανοητικές. Artua Deus Dionisio Παρεπιμπτόντως σήμερα είναι μέρα #museumselfie - μην ξεχάσεις να δημοσιοποιήσεις μια σέλφι σου με ένα χάσταγκ στο λογαριασμό σου στα κοινωνικά δίκτυα:)  Θα σε δω αύριο!