John Singer Sargent
Στον πίνακα βλέπουμε τις δύο ανιψιές του Σάρτζεντ, την Ρόουζ-Μαρί κια την Ρέιν Όρμοντ, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στις γαλλικές Άλπεις το 1912, όταν όλοι έμεναν στο χωριό Αμπριές. Τα δύο κορίτσια είναι κουρνιασμένα στην άκρη μίας δίνης που σχηματίζεται από ένα κρύο ρεύμα εξαιτίας του λιωμένου χιονιού από το βουνό. Κάθονται σκυφτές στα βράχια, στην ήσυχη περισυλλογή του ψαρέματος. Η πόζα είναι τόσο φυσική όσο οποιαδήποτε οικογενειακή εκδρομή. Τον καιρό που ο κόσμος της τέχνης επικεντρώθηκε -με τη σειρά του- στον Ιμπρεσιονισμό, τον Φωβισμό, και τον Κυβισμό, ο Σάρτζεντ εξασκούσε την δική του εκδοχή του Ρεαλισμού, η οποία έκανε εξαίρετες αναφορές στον Βελάσκεζ, τον Βαν Ντάικ και τον Γκέινσμπορο. Η φαινομενικά αβίαστη ευκολία του να παραφράζει τους Μεγάλους Δασκάλους σε μία σύγχρονη εκδοχή οδήγησε σε μία σειρά πορτρέτων από ανάθεση εξαίρετης δεξιοτεχνίας και εξασφάλισε στον Σάρτζεντ το προσωνύμιο «ο Βαν Ντάικ της εποχής μας». Κι όμως, στη διάρκεια της ζωής του η δουλειά του απέσπασε αρνητικές αντιδράσεις από ορισμένους συναδέλφους: ο Καμίλ Πισαρό έγραψε «δεν είναι τόσο θιασώτης, όσο μάλλον επιδέξιος εκτελεστής», και ο Ουόλτερ Σίκερτ εξέδωσε ένα σατιρικό κείμενο με τίτλο «Σαρτζεντολατρεία». Μέχρι τον θάνατό του o Σάρτζεντ είχε απορριφθεί ως αναχρονιστικός, ως απομεινάρι της Χρυσής Εποχής (The Gilded Age), και εκτός τόπου όσον αφορά τα καλλιτεχνικά αισθήματα της μεταπολεμικής (Α' Παγκόσμιος) Ευρώπης.
Αύριο είναι η Μέρα της Μητέρας - θέλω να αφιερώσω το σημερινό κομμάτι στην μνήμη της μητέρας μου. Θα της άρεσε πολύ.