Καραβάτζιο
Στους Χαρτοκλέφτες, οι παίκτες συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι primero, ένα πρόδρομο του πόκερ. Απορροφημένος στα χαρτιά του είναι ο αφελής στα αριστερά, αγνοώντας πως ο μεγαλύτερος χαρτοπαίκτης κάνει σήμα στο συνεργό του με ένα σηκωμένο, γαντοφορεμένο χέρι (τα ακροδάχτυλα είναι γυμνά, για νιώθει καλύτερα τα σημαδεμένα χαρτιά). Στα δεξιά, ο νεαρός ζαβολιάρης κοιτάζει με αναμονή προς το αγόρι και φτάνει πίσω από τη πλάτη του για να τραβήξει ένα κρυμμένο χαρτί από το παντελόνι του. Κανένα μέλος δεν μπορεί να δει ή να ξέρει όσα ίσως θα ήθελαν. Υπάρχουν πράγματα που ο θεατής δεν μπορεί να παρατηρήσει αν και οι φιγούρες μπορούν, και πράγματα που οι φιγούρες δεν μπορούν να παρατηρήσουν και ο θεατής μπορεί. Η σκηνή είναι κατασκευασμένη σαν ένας γύρος του να βέπεις και να μην βλέπεις, της γνώσης και της άγνοιας, του να εμπιστεύεσαι και να εξαπατάς. Το αγόρι εμπιστεύεται την αορατότητα των χαρτιών του. Ο ζαβολιάρης εμπιστεύεται την αορατότητα του σχεδίου τους. Πρέπει να εμπιστευτούν επίσης τη δική τους συμμαχία. Και κάτι που ο θεατής μπορεί να δει υπονοεί πως αυτή η εμπιστοσύνη ίσως είναι λανθασμένη. Ο Καραβάτζιο έχει αντιμετωπίσει το θέμα του όχι ως καρικατούρα της ανηθικότητας αλλά με ένα νεωτερίστικο τρόπο, με τον οποίο η διάδραση της χειρονομίας και του βλέμματος προκαλεί το δράμα της εξαπάτησης και της χαμένης αθωότητας σε μια από τις πιο ανθρώπινες συνθήκες.
Οι χαρτοκλέφτες προκάλεσαν αμέτρητους πίνακες με σχετικά θέματα από καλλιτέχνες σε όλη την Ευρώπη.
Βοήθησε μας και δώρισε ώστε να μπορέσουμε να κυκλοφορήσουμε τη νέα εκδοχή του DailyArt αυτό το Φθινόπωρο: http://support.getdailyart.com