Kazimir Malevich
Το Κόκκινο σπίτι απεικονίζει την πρόσοψη ενός έντονα κόκκινου σπίτιου σε μια έρημο. Το σπίτι δεν έχει καμία λεπτομέρεια εκτός από τρεις καμινάδες στη ρηχή, μαύρη οροφή. Δεν υπάρχουν παράθυρα ή πόρτες, κάτι που υπονοεί ότι δεν υπάρχει καμία είσοδος και καμία έξοδος. Το σπίτι είναι κεντρικό, καταλαμβάνοντας ένα χώρο σχεδόν τέλεια στη μέση. Οι οριζόντιες λωρίδες αντιπροσωπεύουν τη γη και τον ουρανό. Το ίδιο το τοπίο είναι χωρίς χαρακτηριστικά, αλλά ο σκοπός του είναι σημαντικός: χωρίς αυτό το σπίτι δεν θα είχε την αίσθηση της διάστασης και καθόλου συμπαγή παρουσία, καθιστώντας το τίποτα περισσότερο από ένα αυθαίρετο επίπεδο σχήμα. Αντ 'αυτού, επειδή βρίσκεται σε αυτό το έδαφος, το σπίτι είναι σε θέση να τραβήξει όλη την προσοχή. Το κόκκινο σχήμα είναι μια πρόκληση, οι ευθείες γραμμές του παρέχουν μία εξέδρα για ένα στωικό, πειθαρχημένο εξωτερικό, ωστόσο προκαλεί ανησυχία στον θεατή. Η έλλειψη αρχιτεκτονικών ανοιγμάτων δημιουργεί ένα αίσθημα ανησυχίας· υπονοείται ένα σιωπηρό απόρρητο και αναξιοπιστία σε αυτό το εξέχον κόκκινο πρόσωπο καθώς στέκεται ακίνητο και άκαμπτο, αντιμετωπίζοντας μας με ευθύτητα και αυτοπεποίθηση που εκπλήσσει και ανησυχεί.
Τη δεκαετία του 1930, ο Μάλεβιτς βρέθηκε να κοιτάζει το τυφλό πρόσωπο αυτού του απαθούς «κόκκινου σπιτιού», ενός λεβιάθαν στο ρωσικό πολιτικό και καλλιτεχνικό τοπίο. Η δημιουργική ελευθερία του ατόμου καταπιεζόταν όλο και περισσότερο. Τα μοντερνιστικά κινήματα - συγκεκριμένα οι Κονστρουκτιβιστές και οι Σουπρεματιστές- στα οποία είχε εμπλακεί ο Μάλεβιτς, θεωρήθηκαν ακατάλληλα και το μήνυμα από τη νέα δικτατορία του Στάλιν ήταν σαφές: υπακούστε στους κανόνες ή αντιμετωπίστε την ποινή. Το κόκκινο σπίτι είναι μονολιθικό και άκαμπτο - ένα ισχυρό σύμβολο της νέας, κόκκινης κυβέρνησης - αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο Μάλεβιτς σαμπόταρε την εξουσία με αυτόν τον πίνακα. Παρά την αναγκαστική κατάργηση της καλλιτεχνικής ελευθερίας υπό το νέο καθεστώς, το Κόκκινο σπίτι διατηρεί την αυτονομία του μέσω της υπονοούμενης σημασίας. Η αμφισημία του είναι το κλειδί: ίσως εξωτερικά αντιπροσωπεύει τη δύναμη μιας νέας Ρωσίας, αλλά κάτω από αυτό το προφανές εξωτερικό είναι μια επίδειξη ακεραιότητας εκ μέρους του καλλιτέχνη που λέει: «Στέκομαι όρθιος, ακόμα κι αν είμαι μόνος. Κάτω από αυτήν την πρόσοψη βρίσκεται ένα αληθινό, αυτόνομο άτομο και όχι ένας υπηρέτης του ολοκληρωτισμού."
- Σάρα Μιλς