Εντγκάρ Ντεγκά
Παρουσιάζουμε σήμερα το θρυλικό γλυπτό χάρη στο Μουσείο Στέντελ (Städel), όπου τώρα μπορείτε να επισκεφθείτε την πρώτη μεγάλη έκθεση για να εξερευνήσετε το ζήτημα του πώς τα χαρακτηριστικά της ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής, συμπεριλαμβανομένου του φωτός, του χρώματος, της κίνησης, ακόμη και της εφημερότητας, βρήκαν έκφραση στη γλυπτική. Καθώς η πανδημία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, χαιρόμαστε που μπορούμε να παρουσιάσουμε αυτό το αριστούργημα στο διαδίκτυο.
Η Μικρή Χορευτρια του Ντεγκά (Degas's Aged Fourteen-από μια ιδιωτική ευρωπαϊκή συλλογή) ήταν στην έκτη έκθεση ιμπρεσιονιστών το 1881 όταν ο κριτικός Ιούλιος Κλαρετί (Jules Claretie) παρουσίασε για πρώτη φορά τον όρο ιμπρεσιονιστής γλύπτης. Απεικονίζοντας μία νεαρή μαθήτρια μπαλέτου, ο Ντεγκά (Degas) είχε επιλέξει ένα θέμα που σχετίζεται με τη σκοτεινή πλευρά της Παριζιάνικης βιομηχανίας διασκέδασης: τότε, το κοινό συνέδεσε την απεικόνιση μιας νέας μπαλαρίνας με το ζήτημα της πορνείας. Ο καλλιτέχνης υπογράμμισε την καινοτομία του μοτίβου χρησιμοποιώντας καθημερινά υλικά ασυνήθιστα στην τέχνη εκείνη την εποχή. Έκανε τη μορφή κυρίως από κερί το οποίο, θεωρούμενο ως μοντέρνο και αντισυμβατικό, σύντομα θα χρησιμοποιούνταν ως εναλλακτική λύση για το μάρμαρο και το χαλκό. Το έργο λοιπόν είναι ένα πρωτότυπο παράδειγμα μιας γλυπτικής προσέγγισης που προσπάθησε να αντιδράσει στις συνθήκες μιας κοινωνίας που αλλάζει ριζικά με νέα είδη υλικών.
Μετά το θάνατό του το 1917, οι κληρονόμοι του μετέτρεψαν τις πολυάριθμες κέρινες φιγούρες που βρέθηκαν στο στούντιο του σε ένα ανθεκτικό υλικό, επενδύντας τα με χαλκό σε περιορισμένες εκδόσεις. Αυτά τα γλυπτά έχουν άμεση σχέση με τα μοτίβα που προτιμά ο Ντεγκά (Degas) καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του: χορευτές, λουτρά και σκηνές μπουντουάρ, και άλογα και αναβάτες. Για τον καλλιτέχνη, ήταν μέρος μιας διαδικασίας μεταξύ διαφορετικών μέσων. Δοκίμασε διάφορες εκφράσεις και κινήσεις σε δισδιάστατες και τρισδιάστατες μελέτες και επωφελήθηκε από την αλληλεπίδραση μεταξύ τους.