زادمان ونوس

این اثر یکی از موفق‌ترین کارهای سالن پاریس در سال ۱۸۶۳ است. طبق روال، تکنیک برازنده‌ی کابانِل نمایان‌گر سلیقه‌ی مرسوم هنری آن زمان است. 

به گفته‌ی موسی دورسای: نقاش ایده‌ی این کار را از افسانه‌ی معروف و کهن گرفته که در آن ونوس از کف دریا زاده شده و سپس به ساحل انداخته می‌شود. این داستان که در قرن ۱۹ بسیار مشهور بوده به هنرمندان فرصت می‌دهد که اروتیسم را بدون رنجاندن موازین اخلاقی و در قالب داستانی سنتی به تصویر بکشند. اما برای کابانِل این افسانه تنها بهانه ایست برای به تصویر کشیدن بدنی برهنه، که در عین زیبایی تمام به حالتی شهوت انگیز دراز کشیده است. 

اِمیلی زولا در نظری دیگر با رد این ابهام معتقد است که این الهه، غرقه در دریایی شیری، نمایان‌گر زنی بسیار خواستنی است، اما نه از جنس خون و گوشت، بلکه از حلاوتی صورتی و سفید. 

این نمونه‌ای کلاسیک از مایه‌ی قرن ۱۹ است. می‌توانید این‌جا دو نمونه دیگر از ونوس در هنر را ببینید.