در دورهي رنسانس خود را نشان دادن به عنوان هنرمندي نقاش در جامعهي مردسالارانهای که تحت سلطهي هنرمندان مرد بود، کار سختی به شمار میرفت. با این حال سوفونیسبا آنگیسولا، نقاش ایتالیایی رنسانس، بانویی بود که توانست چنین سنت شکنی کند. پدر سوفونیسبا، او را که بزرگترین فرزند از میان پنج دخترش بود تشویق کرد تا استعدادش به عنوان هنرمند را دنبال کند و ادامه دهد. سوفونیسبا در بیستو دو سالگی به رُم سفر کرد، جایی که طراحیهایش توجه میکلآنژ را به خود جلبکرد؛ میکلآنژ متوجه شد که این بانوی هنرمند استعداد زیادی دارد و از همان زمان به مدت دوسال به آموزش و راهنمایی سوفونیسبا پرداخت. با پخششدن سریع خبر استعداد استثنایی این هنرمند، چندی نگذشت که آنگیسولا در سال ۱۵۵۹ م. برای کار در دربار شاه فیلیپ از اسپانیا منتصب شد، جایی که این بانوی جوان ندیمهی ملکه الیزابت والوا و بعدا هم نقاش رسمی دربار شد، منصبی که برای بانویی در آن دوره جایگاه کمی نبود. بعدها شاه فیلیپ ازدواجی اشرافی برای او ترتیب داد اما سوفونیسبا از فعالیتهای هنریاش کم نکرد و به کار خود به عنوان نقاش ادامهداد. علاوهبر آنکه توسط میکلآنژ و اشراف شناخته شد، پاپ پیوس چهارم از او خواست تا برایش نگارهای از ملکه الیزابت نقاشیکند.
در نقاشی "خودنگارهای در مقابل سهپایهی نقاشی" که با تکنیک رنگ روغن بر روی بوم کشیدهشده است، سوفونیسبا را میبینیم که جلوی سهپایه و در مقابل نقاشیاش از مسیح و مریم نشستهاست. این نقاشی علاوه بر نشاندادن مهارت فوقالعادهی آنگیسولا در نقاشی، ذات مذهبی و با ایمان او را نیز جلوهمیدهد. چوب تکیهگاهاش برای تکیهی دست به هنگام نقاشی استفاده میشد، و با قلمموی او صلیب ایجادمیکند؛ این قلممو به پیکر مسیح اشاره دارد. مثل این میماند که این هنرمند میخواهد توجه ما را به دور از خودش در جلوی تصویر هدایت کند تا تمرکز را بر روی این صحنهی مذهبی قراردهد؛ این نشاندهندهی فروتنی سوفونیسبا است و توجه بیننده را مجددا به آنچیزی جلب میکند که حس میکند مهمترین تصویر در این خودنگاره است، و آن هم نه تصویر خود بلکه تصویر مسیح و مریم است.
سوفونیسبا هیچوقت به اندازهی همتایان مرد خود مشهور نشد اما راه را برای دیگر زنان همدورهای خود و بعدتر برای یادگیری هنر به طور جدی و تبدیل شدن به هنرمند هموار کرد. این بانوی هنرمند عمری طولانی داشت و در سن 93 سالگی چشم از جهان فروبست و مجموعهای قابل توجه از آثار خود به جای گذاشت که میتوان آنها را در موزههای سراسر اروپا پیداکرد.
هیدی وبر