نیلوفرهای آبی

کلود مونه در سی سال پایانی زندگی‌اش، باغ آبی خود را در ژیورنی (چهل مایلی پاریس)، به اصلی‌ترین موضوع آثار هنری‌اش و همچنین کناره‌گیری‌ نهایی‌ خود از جهان، و ورود به قلمرو آرامِ مدیتیشن، خیال و صلح، تبدیل کرد. ضربه قلم‌های جسورانه در سراسر این اثر با رنگ‌های بسیار هماهنگ، توالی پیچیده‌ای از حرکات لرزان را در سطح تصویر ایجاد می‌کند. وقتی مونه با قرار دادن زمین و علف در بالای اثر به جای قسمت پایینی آن، جهان را زیر و رو می‌کند، انتظارات بصری بیننده دچار سردرگمی می‌شود. مونه تمایزات میان آب، زمین، گل‌های نیلوفر و بازتاب آن‌ها را محو می‌کند و باعث می‌شود طبیعت به عنوان امری خیالی، شناور، فارغ از نیروی جاذبه و یا عمق، در سِیری درخشان و بی‌وقفه ظاهر شود؛ این ویژگی شرح تحولی طبیعی از سبک امپرسیونیستی‌ پیشین هنرمند در ثبت نورهای زودگذر (۱۹۲۹-۵۱ را ببینید) است. همانطور که مونه در سال ۱۹۰۹ در خطاب به یک منتقد اظهار داشت، تصویر او از باغ آبی "تداعی‌گر ایده‌ی زندگی ابدی در ذهن شماست؛ آنچه در طی ملاحظه‌ی این اثر تجربه می‌کنید، درواقع نمونه‌ای کوچک از جهان است... . جهانی بی‌ثبات که هر لحظه مقابل چشمان درحال تغییر است."

در تابستان ۱۹۱۴، مونه سرانجام به رویای خود مبنی بر تبدیل باغ آبی خود به یک طرح دکوراتیو بزرگ پی برد. پروژه‌ای که قرار بود دوازده سالِ باقی مانده از زندگی‌اش را صرف آن کند. او مفاهیم حماسی خود را بر روی بوم‌های عظیمی که نمایانگر تاثیر شرایط مختلف نوری بر حوضچه در ساعات مختلف روز است، ارائه کرد. این طرح دکوراتیو عظیم که به عنوان هدیه‌ای به ملت فرانسه نقاشی شده، در دو اتاق بیضی شکل بزرگ در موزه "Orangerie des Tuileries" در پاریس قرار دارد. ویژگی‌های ترکیب‌بندی و اندازه‌ی غیر معمول اثر "تولدو" حاکی از این واقیعت است که این نقاشی به عنوان یک بوم نیم عرض جدید در سمت راست یک سه‌گانه تحت عنوان "صبح" در نظرگرفته شده بود، اما این ایده توسط هنرمند رد می‌شود. این اثر با مرگ مونه در آتلیه‌اش ناتمام باقی ماند.