جشن شبانه

اوه، دل ما برای پاول کله خیلی تنگ شده بود!

کله در سال 1879 متولد شد، موسیقی از آرزوهای اولیه ی او بود اما در نوجوانی تصمیم گرفت در هنر پیشه کند و در سال 1898 تحصیل در آکادمی هنرهای زیبای مونیخ را آغاز کرد. او در طراحی استعداد داشت، اما اعتراف کرد که چون درباره رنگ ها زیاد نمی دانست هرگز نقاشی را یاد نخواهد گرفت. پس ما باید از این نقاشی زیبا و رنگارنگ، جشن شبانه چه برداشتی داشته باشیم؟

در تمام آثاری که کارهای پاول کله را در بر میگیرند آنچنان تنوعی پیدا وجود دارد که مانع دسته بندی سبکی می شود، اما این اثر ریشه در اکسپرسیونیسم دارد. تابلو تصویری شبانه از سازه ها، درختان، شب ها و ستاره ها را مجسم می کند. شکل و فرم ساختمان ها به صورتی بچه گانه نمایش داده شده اند: یک خانه، شاید یک انبار کاه، یک کلیسا (احتمالا) با خطوط و اشکالی ساده نشان داده شده اند، و اشکال دیگری که در دوردست ها به نظر می رسند با خطی افقی که در مرکز نقاشی حضور دارد به پپیش زمینه متصل می شوند. برای من این خط مرزی تاثیر همزمان پیوند و جدایی، آسمان و زمین، وسعت و قرابت را دارد. احساس می کنم به مکانی کوچک و گرم، در اعماق بهشت هایی درک نشدنی نگاه می کنم.این گرما البته از استفاده ی ماهرانه ی کله از رنگ ها ناشی می شود-مهارتی که نمی توانست به آن تسلط پیدا کند! 

در اینجا او از متضاد قرمز و سبز استفاده می کند و به هارمونی می رسد; درختان با نقطه های سفید طوری برجسته شده اند که گویی زیر نور ماه می درخشند; سنگر قرمز سقف مرکزی با رنگ آمیزی قرمز از هر دو سمت و پایین متعادل شده و به نوبه ی خود سبزی زمین و اجسام روی خط افق را خنثی می کند-آیا این ها کوه هستند؟ چیزی اساسا رویایی در این تصویر وجود دارد، انگار که احتمالات مختلف با هم اتفاق می افتند، اما اهمیتی ندارد چرا که واقعی نیست. وقتی به این تصویر نگاه می کنم، می توانم خواب باشم، در جایی دور در دنیایی که واقعیات و باقی مانده های ناخودآگاهم با هم ترکیب شده اند. 

کله در دوران عضویتش در هیئت علمی باهاوس، قائده ی رنگی خود را پرورش داد. او چرخه ی رنگ موجود را گرفت و آن را به کره ای تبدیل کرد که می تواند رنگ را به فام، ارزش و اشباع تبدیل کند. او همچنین عقیده داشت که رنگ دارای وزن بصری است: به گفته ی کله، قرمز کاملا سنگین است. در سال 1914 او در یادداشت های روزانه اش نوشت "من و رنگ یکی هستیم"- جمله ای که وقتی به جشن شبانه نگاه می کنم با آن موافق هستم. این گواهی بر قدرت این نقاشی است که می تواند تماشاگر را جذب کند، و تصور این که کله زمانی اظهار می کرده که هرگز نمی تواند از قدرت بیان و احساسی رنگ استفاده کند را مشکل می کند.

-سارا

نگاهی به این مقاله "Paul Klee’s Autumn Atmosphere" در DailyArtDaily.com بیندازید :)