Joseph Ducreux
موزه‌ی ملی استکهلم به تازگی دو خودنگاره‌ی سیمایی از نقاش فرانسوی، ژوزِف دوکرو که از نخستین هنرمندان دربار لویی شانزدهم بود، را به مجموعه‌ی خود اضافه کرده است. سبک پرتره‌نگاری دوکرو تحت تاثیر فراوان ناتورالیسم قرار دارد که خصلت بارز آن توانایی هنرمند در تسخیر و ثبت یک حالت چهره یا حالت احساسی خاص می‌باشد.
نزدیکی دوکرو به خانواده‌ی سلطنتی، به خصوص به ملکه ماری آنتوانِت، او را در سال ۱۷۸۹ و در سال‌های نخستین پس از انقلاب فرانسه در موقعیتی خطرناک گرفتار کرد. به همین خاطر او برای مدتی از سال ۱۷۹۱ در لندن ساکن شد. جزییات زیادی درباره‌ی این دوره‌ی کوتاه از زندگی دوکرو در دست نیست، اما او پرتره‌ها و خودنگاره‌هایی را در آکادمی سلطنتی هنر به نمایش گذاشت که دو نمونه از آن‌ها «شگفت‌زدگی در وحشت» و «شگفتی» می‌باشد. به گمان بسیار یکی از نقاشی‌هایی که موزه‌ی ملی استکهلم اکنون در اختیار دارد، نسخه‌ای پسین از اثری ست که در لندن به نمایش گذاشته شده بود. حالت چهره‌ی هنرمند آغشته به شگفتی‌ای اغراق‌آمیز و همراه با وحشت است که در چشم‌های بزرگ، دهان باز و حالت بازِ دست او نمایان است. شکی نیست که این نقاشی‌ها خودنگاره می‌باشند، ولی از نام‌های انتخاب شده برای این کارها مشخص است که تمرکز بر چهره‌شناسی نیز نقش به‌سزایی دارد.
علاقه‌ی دوکرو به چهره‌شناسی بازتاب زمانه‌ی اوست و روی هم رفته نشانگر محبوبیت روش‌های علمی در دوران روشنگری می‌باشد. با تلفیق چشم‌اندازی صریح از چهره‌شناسی و خودنگاره، می‌توان گفت که این اثر زیربنایی را برای کارهای نوین در پرتره‌نگاری بنا نهاده است. دوکرو تلاش کرده است که حالت‌هایی را از چهر‌ی خود ثبت کند که آن‌ها را می‌توان در زندگیِ روزمره‌ی مردم عادی نیز شکار کرد. شاید خیلی جای تعجب نداشته باشد که یکی از خودنگاره‌های دوکرو امروزه و در فضای مجازی بسیار استفاده می‌شود که نشانه‌ای از بازیگوشیِ جاویدان و علاقه‌ی این هنرمند به آزمایش است.
پ. ن این‌جا می‌تونید ۹ دلیل برای خندیدن با فرَنس هالس پیدا کنید :)