پشت پرده‌ی رقص باله

آنری ژروکس نقّاشی فرانسوی بود که هنر نقاشی را زیر نظر الکساندر کابانل، پییِر-نیکلا بریست و اوژن فرومنتن (عضو فرهنگستان هنر کلاسیک در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم میلادی) آموزش دید. در ابتدای زندگی حرفه‌ایش بیشتر صحنه‌های اساطیری را به سبک فرهنگستانی (آکادمیک) نقاشی می‌کرد. از سال ۱۸۷۷ سبک آسان‌تری را برگزید و از زندگی معاصر [برای خلق آثارش] الهام می‌گرفت. او پیکرهای بسیاری از بانوان، اغلب عریان، نقاشی کرد. ژروکس با هنرمندان امپرسیونیستی نشست و برخاست می‌کرد که در کافه‌های محله‌ی آتن نوول، منطقه‌ی ۹ کنونی پاریس، با آنها آشنا می‌شد. نفوذ ژروکس به عنوان عضوی از هئیت [هنری] برای ورود دوستش، مانه، به نمایشگاه سالن موثر بود. او همچنین دوست دگا و از همراهان همیشگی رنوآر بود. ژروکس در سال ۱۸۷۶، مدل شخصیت مرد در اثر تاب از رنوآر بود که در نقاشی رقص در مولن دو لا گالت نیز ظاهر می‌شود. 

امروز یکی از آثار پاستلش را ارائه می‌دهیم که می‌توان در آن تاثیر دگا بر ژروکس، هم از نظر روش (دگا عاشق آثار پاستل بود) و هم از نظر موضوع بالرین را دریافت. این صحنه‌ای بسیار شیرین است؛ رقاص پیش از برنامه دزدکی به جمعیت نگاه می‌کند. شاید به دنبال شخص مخصوصی در جمعیت می‌گردد؟ یا فقط درباره‌ی تماشاچیان کنجکاو است؟

آنری ژروکس با هنرمندان امپرسیونیست رابطه‌ی نزدیکی داشت، اگر شما هم می‌خواهید به آنها احساس نزدیکی کنید، به دفترچه یادداشت امپرسیونیست ما در فروشگاه هنرروزانه نگاهی ‌بیندازید.

پ.ن. می‌خواهید ژروکس را با دگا مقایسه کنید؟ به زیباترین بالرین‌ها اثر دگا، نگاهی بیندازید. 3>