این چرم خام اِلک نقاشیشدهای است که حکایتش شامل صحنهی چادر زدن سرخپوستان، رقص "خورشید" میشود، رقصی که برای نمایش دادن پرواز عقاب بر فراز دکلی است که سر خام بوفالو را در خود دارد. جنگجویان که لباس تجملی بر تن دارند، در حال ورود به روستا هستند. در حاشیه گروهی از زنان کنار آتش نشستهاند. پیرامون اثر شکار بوفالویی را با شکارچیان تفنگدار سوار بر اسب به تصویر میکشد. در حاشیه نیز پوست کندن بوفالوها با تودهای از سر، پوست خام، سمهای تفکیک و انباشتهشده به تصویر کشیده شدهاست.
تا سال ۱۹۰۰ م.، زمانی که این چرم اِلک نقاشی شدهبود، نوار شوشون شرقی مرز منطقهی اختصاصی سرخپوستی ویند ریور در ایالت وایومینگ بود و این هنرمند (احتمالا کاسیکو) به عنوان ابزار حمایتی به اقتصاد گردشگری روی آورده بود. [تاریخ خلق] این اثر نوستالژیک به پیش از به وجود آمدن ناحیهی حفاظتشده بازمیگردد؛ با صحنههایی از رقص گرگ و خورشید، شکار بوفالو، زنانی که بوفالو سلاخی میکنند و جنگجویانی که سوار بر اسب به خیمهها بازمیگردند.
پیش از دههی ۱۸۶۰ میلادی، دولت ایالات متحده بومیان آمریکا را مجبور به ماندن در منطقهی حفاظتشده کرد تا مهاجران سفید پوست بتوانند زمینهای قبیلهای را اشغال کنند. بخش عظیمی از منطقهی شوشون شامل جنوب شرقی کالیفرنیا، شرق و مرکز نوادا، شمال غربی یوتا، جنوب آیداهو و غرب وایومینگ میشود.
پ.ن. با جُوان هیل آشنا شوید. هنرمند زن آمریکایی بومی که با استفاده از هنر میراث خود را به نمایش میگذاشت.