Compositie B (No.II) met Rood

Piet Mondriaan bereikte zijn volwassen stijl van 'pure' abstractie rond 1920 toen hij in Parijs woonde. Hij meed alle verwijzingen naar de natuur en beperkte zich tot rechthoeken van primaire kleuren op witte velden en afgebakend door kruisende rechte lijnen. Zijn doeken drukten volgens hem de principes van 'plastische gelijkwaardigheid' uit of wat hij 'neoplasticisme' noemde. Met velden van primaire kleuren in evenwicht met niet-gekleurde velden (wit, grijs of zwart) en verticale lijnen tegenover horizontale lijnen, die beiden velden definiëren, vertegenwoordigde zijn werk volgens hem de principes van balans en harmonie. Hij zag zijn zorgvuldig gecomponeerde doeken als microcosmos, of emblemen van een perfect evenwicht in de kunst en in alle aspecten van het leven en hij hoopte dat 'neoplastische' principes aan de basis zouden staan van een toekomstige ideale maatschappij. In Mondriaan's latere werken, zoals  Compositie B met Rood, geven de lijnen niet meer simpelweg de grenzen van de gekleurde vlakken aan. In plaats daarvan overspannen ze de lengte en de breedte van de doeken en werden de meest actieve elementen in de composities. De dynamische kruisingen van lijnen voorkwamen dat de gekleurde vlakken gezien konden worden als statische entiteiten, terwijl de ongelijke tussenruimte tussen de lijnen een visueel rythme creëerden.