Strand van Heist

In de tweede helft van de jaren 1880, nadat Georges Seurat en andere neo-impressionisten hun schilderijen hadden tentoongesteld in de Salon des XX in Brussel, bekeerden verschillende Belgische kunstenaars zich tot het pointillisme en het optische mengen van kleuren. De schilder George Lemmen, toen nauwelijks twintig, behoorde tot deze enthousiastelingen. Gedurende een tiental jaren, waarin hij geleidelijk de theorieën van Seurat losser ging toepassen, ontwikkelde hij een originele techniek die hij vooral gebruikte in portretten en landschappen. Na 1891, onder invloed van zijn landgenoot Henri Van de Velde, vertonen zijn schilderijen een "Art Nouveau"-stilering waarvan het Strand van Heist een opmerkelijk voorbeeld is. Met het strakke netwerk van kleine ronde of ovale stippen die horizontaal op het doek zijn aangebracht,  kan hij afzonderlijke kleurzones creëren, duidelijk gescheiden door een lijn van complementaire kleuren. Deze vormen namen vreemde, anti-naturalistische contouren aan, zoals de enorme blauwachtige wolk die zich in de lucht lijkt te verspreiden. Het enige teken van menselijk leven in dit nachtelijke landschap is de verlaten boot, geschilderd in paarse verfstreken tegen een achtergrond die wordt gedomineerd door geel en oranje. Het scherper maken van de kleuren en de synthetische vormen paste in de ontwikkeling van de symbolistische beweging, die een nieuw tijdperk inluidde in de Frans-Belgische kunstgemeenschap.