Zelfportret met vioolspelende dood

Bij Gedachten over Kunst van vorige week woensdag bleven we achter met de vraag over de monetaire waarde van schilderkunst. Nu materialisme steeds meer terrein neigt te veroveren in onze waarden, wordt het een intuitieve generalisatie om naar het prijskaartje te kijken als het over kunst gaat en van daaruit de te speculeren over de kwaliteit van het stuk. 

Vandaag de dag zijn we sceptisch geworden over de objectieve schoonheid. Menigen lopen uiteen en met de democratisering van cultuur telt elk perspectief. Degenen, die naar elementen in stukken kijken, die kunnen dienen als argument voor de superioriteit van een stuk boven het andere, worden door de samenleving als snobs gezien, als arrogant met de gedachte dat hun mening meer waard is. Dus met het ontbreken van objectieve elementen om de discussie te onderbouwen, komt het prijskaartje op.  We zijn wellicht te veel gericht op het individu als die zegt "50 Tinten Grijs is objectief slechter dan Anna Karenina" en dan de rol van de kunstenaar over het hoofd zien. Nietzsche zei eens dat  "Van alles dat is geschreven, houd ik alleen van wat een persoon geschreven heeft mijn zijn bloed. Schrijf met bloed en Gij zult vinden dat bloed, de geest is"  - die romantische benadering van kunst, als de belichaming van de onstuimige kunstenaar, die niet alleen doet wat hij kan, maar datgene doet wat hij niet kan beheersen, wordt mooi uitgedrukt in dit schilderij van Böcklin. En ik ben het volledig eens met dit perspectief. Los van snobisme is het goed te bedenken dat te veel bloed wordt verspild om geld en steeds minder wordt omgezet in verf...  

- Artur Deus Dionisio