Arena in Arles

Als er ooit een über pessimist heeft geleefd dan moet het Arthur Schopenhauer zijn. Deze Duitse filosoof was erg beïnvloed door de Boeddhistische leer, hij definieerde existentie als "negatief" en beschouwde het leven als"doelloos" - op een manier die existentie met pijn en lijden vereenzelvigt. Net als boeddhisten was hij van mening, dat "wil" (te leven, te verlangen, onsterfelijk te zijn) de bron van alle lijden is. Maar anders dan de Boeddha suggereerde hij niet de stappen naar Nirvana of verlichting, naar een toestand van ultieme bevrijding van de "wil" en het "ego". Zijn denkwijze stoelde op een dualiteit, aangezien Schopenhauer de wereld voorstelt als zowel Wil als Voorstelling (Idee). Hij geloofde dat als het bewustzijn geabsorbeerd wordt door "idee", we op dat moment vrij zouden zijn van elk pijnlijk verlangen. Hij beschouwde kunst daarom niet alleen als een afleiding van het onbehagen van het leven. Voor hem verschafte kunst kennis van Platoonse ideeën. Ze kan ons leren voorbij de "wil" te kijken. En degene die er inderdaad voorbij kunnen kijken werden door hem als genieën beschouwd, die creërden zonder zich te laten beperken door regels en de banale wereldlijke verplichtingen. De artiest is zich bewust van dingen buiten de dagelijkse sleur. In dit werk leidt Van Gogh onze aandacht naar toeschouwers wiens aandacht eveneens wordt opgeëist - ze lijken ontspannen en worden vermaakt, allemaal gelijk, zonder focus op zichzelf. Maar als we kijken naar de hoek links onder, zien we een aandachtige waarnemer: hij kijkt ons aan, in grotesk groen, alsof hij pijn heeft. Een zorgwekkende aanwezigheid in het werk, misschien omdat hij ons naar ons pijnlijke zelf voert? - Schopenhauer zou dit kunnen denken, hij was geen vrolijke Frans op feestjes...