Aan het sterfbed (koorts)

"Ziekte, waanzin en de dood waren de zwarte engelen die over mijn wieg waakten en mij sindsdien door het leven hebben gevolgd", schreef Munch in zijn aantekeningen. Het leest bijna als een verklaring voor alle aan de dood gerelateerde motieven die een groot en belangrijk deel van zijn picturale wereld zouden gaan uitmaken. Een van Munchs vroegste herinneringen was er een aan zijn moeder, die aan tuberculose leed en vanuit haar stoel weemoedig naar de velden staarde die zich uitstrekten voor het raam van hun huis in Kristiania (nu Oslo). Ze overleed in 1868 en liet de 5-jarige Edvard, zijn drie zussen en zijn jongere broer achter bij haar veel oudere echtgenoot, Christian, die arts was en een religiositeit bezat die vaak ontaardde in somber fanatisme. Edvards tante Karen kwam bij het gezin wonen, maar de diepste genegenheid had de jongen voor zijn oudere zus Sophie. Negen jaar later overleed ook zij op 15-jarige leeftijd aan de gevolgen van tubercoluse, een traumatische ervaring die Munch zijn leven lang bij zich zou dragen. Op haar sterfbed vroeg Sophie of ze vanuit haar bed naar een stoel kon worden getilt. Munch schilderde vele composities van haar ziekte en haar laatste dagen en hield die stoel tot aan zijn eigen dood.