De Gele Koe

De antieke levensvreugde van de gele koe is het eerste en misschien het enige geval in Marcs carrière van een vrolijk dier. Het is totaal verlaten om te spelen. Marc mijdt de typisch menselijke, sentimentele kijk op dieren. Integendeel, de koe heeft zich als het ware overgegeven aan haar natuur. Het gebaren in een mime-taal, zoals die poses in Hodler, die ook spreken van metafysische toestanden. Deze dierlijke emotie riep perfect het concept op dat door Kandinsky werd voorgesteld en dat 'innerlijke noodzaak' wordt genoemd, waarmee wordt bedoeld de essentie van het gevoel dat wordt bepaald door welke fysieke en culturele omstandigheden dan ook. Een eenheid tussen de koe en de natuur wordt coloristisch aangegeven door de herhaling van de gele zweem van het dier rechts van het hoofd, het wit van de uier in het gebied eronder en de blauwe vlekken in de bergen daarachter. Franz Marc geloofde dat dieren een bepaalde godsvrucht bezaten die mensen allang verloren hadden. "Mensen met hun gebrek aan vroomheid, vooral mannen, hebben nooit mijn ware gevoelens geraakt", schreef hij in 1915. "Maar dieren met hun maagdelijke levensgevoel maakten alles wakker wat goed in mij was."