Zelfportret

Welk verhaal zou kunst moeten vertellen als het ons verhaal vertelt? We weten dat kunst een voorkeur heeft voor verfraaiing en perfectie, dus hoe kunnen we eerlijk zijn over iets dat per definitie geidealiseerd is?  Degenen die “Woensdaggedachten over kunst" hebben gevolgd kennen al mijn voorliefde voor Oscar Wilde, maar ik kan het niet laten om hem hierover te citeren: : “Zowel de hoogste als de laagste vorm van kritiek is een vorm van autobiografie". Wat we zien in een kunstwerk wordt altijd geconditioneerd door onze persoonlijheid. Op een of andere manier is elk stuk een geschilderde spiegel. Het is nogal makkelijk om met onze eer en schande om te gaan als ze worden weergegeven op het doek van een schilder; heel erg makkelijk in vergelijking met een schilder, die zijn eigen schande en eer schildert. Als kritiek een vorm van autobiografie is, dan kunnen we een zelfportret alleen nog maar een superautobiografie noemen.  Dit soort autobiografie heeft twee lagen:  het "oppervlak" en het "motief". Ze kunnen ons verschillende verhalen vertellen. Als een kunstenaar te veel bezig is met het "oppervlak", de verschijningsvorm, zou dat het verhaal kunnen vertellen over hoe hij geidealiseerd wil worden: de opgeblazen esthetische kijk op hemzelf is belangrijker dan de echte persoon die hij was. Maar als het "motief" hetgene is dat de kunstenaar wil onthullen, dan zit de duivel in ieder detail.  Rembrandt was bijzonder gericht op het onthullen van het Motief, het ware verhaal, de echte persoon die hij was. En dat betekent het onthullen van de tand des tijds, de zielepijn, het smerige en de eenzaamheid. De vermoeide ogen, die zich niet schamen om zijn eigen bankroet te aanschouwen, de ontbrekende glimlach die verdween met de dood van de twee die hem het meest dierbaar waren, geen perfectie, maar sombere oprechtheid. De trotse meester van zijn eigen verhaal, niet dat van iemand anders, dat wat door hem is uitgeneden en uitgedrukt in zijn rimpels, zijn grijze haar. Een man die herinnerd wil worden voor wat hij echt was met alle verhalen die erbij horen: dit is zijn superautobiografie. En onze superautobiografie dan? Maak jij je zorgen over je "goede kant" in het tijdperk van Selfies, heb je een facebook dilema gebaseerd op “moet ik mezelf onttaggen op die foto waarop ik er nogal dik uitzie"? Hoe oppervlakkig het ook mag lijken, we leven ook online tegenwoordig. Is het verhaal dat we vertellen het ware verhaal? Voel je vrij om te antwoorden op Facebook, Twitter, Instagram of per email: in het tijdperk van communicatie is er veel meer te delen dan Selfies  en wij zouden het leuk vinden het antwoord te lezen ;) 

Artur Deus Dionisio

(Dit thema werd me aangereikt door Justyna Krupińska, geweldig lid van het DailyArt team. Zij is de community manager en social media MVP )