Giotto di Bondone
De gekruisigde Christus torent uit boven twee groepen figuren in dit werk uit 1320. Rond hem heen vliegen engelen die pijn en verdriet tonen. Maria Magdalena ligt aan zijn voeten; haar mantel is ongemerkt van haar schouders gegleden en haar fijn geschilderde, prachtige haardos is nu haar enige versiering. Zijn moeder, de Maagd Maria, valt in zwijm terwijl aan de andere kant de soldaten om Christus' mantel vechten. De centurio heeft Christus herkend en probeert hem aan te wijzen aan de anderen.
Enkele van de meest dramatische rollen in deze Kruisiging en de daaropvolgende Bewening worden gespeeld door de kleine engelgeesten. Het onderste deel van hun lichaam is verborgen achter wolken en dit is een veel effectievere oplossing dan wat Giotto bedacht voor de engelgeesten in zijn eerdere fresco voor de Basiliek van San Francisco in Assisi, waar de lichamen eenvoudigweg zijn afgesneden. Deze kleine wezens brengen hun bijna woedende wanhoop over met een buitengewone verscheidenheid aan houdingen en gezichtsuitdrukkingen die hun menselijke tegenhangers niet hebben.