Het oog van de stilte

Het schilderij is een uitzicht op wat een kalm, weerspiegelend meer lijkt te zijn, omgeven door groene en bruine vormen die gelijkertijd zowel bladeren, stenen ruïnes als natuurlijke rotsformaties suggereren. Rechts op de voorgrond zit een sfinxachtige menselijke figuur; de lucht op de achtergrond wordt gevuld met donkere onheilspellende wolken. Gekenmerkt door een bevroren, poëtische, zelfs enge gevoeligheid is het schilderij van Ernst niet direct of letterlijk bedoeld, maar provocerend en suggestief, aanzettend tot uitpluizen van symbolen, beeldvorming en emoties, opgeslagen in de menselijke  psyche, die door het beeld worden oproepen.  Beïnvloed door de notie van Freud van dromen als symbolische paden die het brein inlopen, verkenden Ernst en zijn mede-surrealisten het onderwuste en het irrationele, in de overtuiging dat onderdrukking van de menselijke verbeelding en onderbewuste verlangens verband houdt met de chaos van het moderne leven. Als een stilstaand beeld  van een droomfragment, suggereert de beklijvende en verontrustende beeldtaal de eigen ervaringen van Ernst van ontwrichting en vervreemding tijdens de oorlog.