John William Waterhouse
Gestraft door een godin voor haar constante gebabbel werd Echo beperkt tot het herhalen van de woorden van anderen. Ze was verliefd op Narcissus, de zoon van de riviergod Cepheus en de nimf Liriope. Ze probeerde zijn liefde te winnen door fragmenten van zijn eigen woorden uit te spreken, maar hij wees haar af. Zowel mannen als vrouwen werden geraakt door de schoonheid van Narcissus, maar hij beantwoordde geen van hun avances.
De godin van de wraak, Nemesis genaamd, zag zijn gedrag. Op een dag trok Narcissus naar een rivier, waar hij verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld. En hier hebben we deze scène: Echo kijkt naar Narcissus die naar zijn spiegelbeeld kijkt. Hij is niet in staat zich los te maken van de vluchtige schoonheid van zijn eigen gezicht. Dit onvermogen om aan te raken, om te verbinden en de liefde te voelen van het immateriële object van zijn genegenheid, drijft Narcissus al snel tot waanzin. Echo, niet in staat om haar eigen woorden uit te spreken, herhaalt de laatste woorden van Narcissus met haar eigen stem. In zijn waanzin bonst Narcissus op zijn borst tot hij sterft. Het lichaam van Narcissus verdwijnt terwijl een brandstapel wordt aangelegd. Op die plek verschijnt er een prachtige bloem - een narcis.
Dit beroemde verhaal werd verteld in de Metamorfosen van Ovidius.
Waterhouse, een tijdgenoot van Claude Monet en Van Gogh, zocht geen alternatieve manieren om zich uit te drukken, maar hield zich aan strikte klassieke thema's en technieken. Terwijl Monet ruimte en kleur onderzocht en zijn eerste volledige composities van waterlelies in Giverny creëerde, gebruikte Waterhouse het medium simpelweg om populaire verhalen na te vertellen.