Eva Watson-Schütze
Soms is het moeilijk te geloven waarom mensen beroemd zijn geworden. Maar andersom is het net zo waar. Toen Eva Lawrence Watson in 1867 werd geboren, wees niets op de belangrijke rol die ze zou gaan vervullen. Ze was net in de vergetelheid geboren en zou verborgen blijven tot ze 16 jaar oud was, toen ze zich inschreef aan de Pennsylvania Academy of the Fine Arts in Philadelphia, waar ze studeerde bij Thomas Eakins. Ze maakte aquarellen en schilderijen, maar het is niet bekend of ze überhaupt interesse had in fotografie. Maar tegen de jaren 1890 had ze duidelijk een besluit genomen: ze wilde fotograaf worden.
Door haar eigen studio te openen in 1897 werd ze al snel bekend om haar expressieve en picturale stijl. Met een stevig geloof in de toekomst van vrouwen in de fotografie verklaarde zij: "Er komt een nieuw tijdperk en vrouwen vliegen de fotografie in." In 1898 toonde ze op de eerste Philadelphia Photographic Salon. Hier ontmoette ze Alfred Stieglitz, die daar rechter was. En in 1900 zat ze zelf in de jury, waarbij zij opp gelijke voet werd beschouwd met de andere juryleden, namelijk Alfred Stieglitz, Gertrude Käsebier, Frank Eugene en Clarence H. White. Ze toonde een recordaantal prints in een baanbrekende tentoonstelling van Amerikaanse vrouwelijke fotografen in Parijs. Maar ze verklaarde dat ze liever niet zou hebben dat haar werk wordt voorgesteld als 'vrouwenwerk'. Ze wil beoordeeld worden op de standaard van vakmanschap, niet op haar geslacht. In 1901 trouwde ze met professor Martin Schütze.
In 1902 stelde ze het idee voor aan Stieglitz om een vereniging van onafhankelijke en gelijkgestemde fotografen op te richten. Ze correspondeerden verschillende keren over dit idee. En tegen het einde van het jaar had ze zich bij hem gevoegd als een van de oprichters van de beroemde Photo-Secession. Tussen 1905 en 1910 werd haar interesse in de schilderkunst weer aangewakkerd. Doch, op den duur maakte zij steeds minder foto's en tegen 1920 verscheen er geen professioneel werk meer. Toen ze in 1935 stierf, werd er een herdenkingstentoonstelling gehouden in de Renaissance Society (een niet-verzamelend museum). Op de tentoonstelling was geen van haar foto's te zien. Sindsdien was haar fotografisch werk nog maar op twee andere tentoonstellingen te zien. Sommige foto's werden later onafhankelijk getoond. Het lijkt er dus op dat Eva tijdens haar leven begon als onbekende, zich ontwikkelde tot een fotografe die over de hele wereld is gevierd, om weer terug te keren naar vrijwel onbekend. Waarom is de naam Stieglitz nu stevig in de wereld van de fotografie gebleven en is Watson-Schütze bijna vergeten? Haar rol was zeker niet minder belangrijk.
Ergens tussen 1920 en 1924 maakte Eva een album met familieportretten voor de familie Stallforth. Deze afbeelding van vandaag werd in dat album gevonden. Het is van Estebena Risse (bekend als Adie). Op dat moment was Adie al behoorlijk ziek door maagkanker, welk feit de foto nog een laag geeft. Was het de laatste keer dat ze werd geportretteerd? Het is momenteel niet bekend hoe Eva en Adie elkaar hadden ontmoet, misschien was het tijdens het zomerverblijf van Eva in Byrdcliffe, New York. Adie had haar zus ook aan kanker zien overlijden, dus ze moet haar toekomst hebben gekend. Op de foto kijkt ze weg met neergeslagen ogen. De primaire lichtbron komt van rechtsboven. Sterke schaduwen werpen zich op het profiel. De secundaire lichtbron komt van linksonder. Het is vrij zacht. Zij illustreren zachtjes het oor en de spieren in haar nek. De kronkels rechtsonder zijn de handtekening van Eva.
Erik