Amrita Sher-Gil
Amrita Sher-Gil werd geboren in 1913 en had een Punjab-Sikh vader en een Hongaars-Joodse moeder. Ze wordt soms de Frida Kahlo van India genoemd, vooral om een gelijkenis in uiterlijk en niet in kunst. Ze spendeerde het grootste gedeelte van haar vroege jeugd in Budapest en verhuisde naar India in 1921. Op 8-jarige leeftijd begon ze met schilderen. Na een korte periode doorgebracht te hebben op een kunstacademie in Florence in 1923, keerde ze het jaar daarop terug naar India en bleef ze daar tot ze zestien jaar oud was. Vervolgens zeilde ze met haar moeder naar Europa om in Parijs een opleiding tot schilder te volgen. Aanvankelijk beïnvloedt door Europese schilders zoals Cezanne en Gauguin, leidde haar schilderij Young Girls (1932) ertoe dat ze de jongste en enige Aziatische (!) was die verkozen werd tot Associate van de Grand Salon in Parijs. Dat was in 1933. Ze keerde in 1934 terug naar India.
Ik groeide op in Bombay (zoals het toen heette) in India in de jaren '50 en '60. De enige Indiase schilders waarvan ik had gehoord waren Amrita Sher-Gil en M F Husain. Ik heb me altijd meer aangetrokken gevoeld tot haar werk dan dat van de abstractere Husain, zonder dat ik weet waarom. Nu ik zo veel ouder ben geloof ik dat dat komt door haar uitzonderlijke achtergrond en de kracht die ze - zowel als Indische als als schilder - nodig had om bekend te worden. Vooral in een tijd waarin de Indiase samenleving veel conservatiever was en Indiërs onder de heerschappij van de Britse Raj stonden, kwamen haar kracht en verhaal tot uiting in het stille vertrouwen van haar werk.
Ik vind haar eerdere werk ook goed. Dit is relatief Europees van stijl en niet openlijk Indiaas. Maar voor mij produceerde ze het werk dat haar echt van alle anderen onderscheidde pas toen ze Indiase thema's begon te onderzoeken. Haar reizen door India intensiveerden haar identificatie met de benarde situatie van vrouwen en vooral dorpsvrouwen staan in haar latere kunst centraal. Groep met Drie Meisjes was haar eerste werk nadat ze terugkeerde naar India en trekt mij vooral aan. Dat is omdat de focus intiem is en volledig op de vrouwen zelf ligt, zonder dat er ruimte is voor potten of matten of muren (zoals vaak te vinden is in haar andere Indiase schilderijen). Daardoor wordt de kijker niet afgeleid van het nadenken over wat deze drie vrouwen denken en wat er in hun leven gebeurt. Ze stierf in 1941 in Lahore om onduidelijke redenen, waardoor we ons afvragen wat ze nog meer achter zou hebben gelaten als ze de kans had gekregen.
-Michael Anderson