Francisco Pradilla y Ortiz
Johanna, koningin Johanna I van Castilië, was de dochter van Ferdinand II en Isabella I, de katholieke vorsten van Spanje. Ze trouwde met Philip I; hij stierf echter relatief snel aan koorts, mogelijk tyfus. Nadat ze een jaar lang zijn kist in Spanje had gevolgd, werd ze naar het klooster van Santa Clara in Tordesillas gestuurd (lees: verbannen), waar ze naar verluidt tot haar dood in 1555 aan een psychische aandoening leed.
Op dit schilderij uit 1877 van Francisco Pradilla y Ortiz vergezelt Johanna de waanzinnige, de koningin, weduwe, de kist van haar overleden echtgenoot op weg naar de koninklijke kapel van Granada, waar het uiteindelijk zal worden begraven. Ze is ook zichtbaar zwanger van hun dochter Catalina van Oostenrijk. Hier zien we dat haar verdriet zich voorbij het verzadigingspunt heeft uitgebreid en zich fysiek en gedragsmatig begint te manifesteren. Arme Johanna: ze is radeloos, maar de rouwenden zijn niet meer in rouw. Ze wachten geduldig maar vervelen zich en zijn ongeïnteresseerd. Ze is helemaal alleen en hoewel Pradilla haar in het midden van de compositie plaatst, verwoordt hij haar emotionele isolement in de gezichten van de hovelingen in de processie. Dit is het moment waarop ze 'de waanzinnige' wordt.
Als we kijken naar de emotionele som van wat deze vrouw op dit moment had doorstaan, zouden we kunnen oordelen dat deze gekte toepasselijk is. Ze rouwde om haar ontrouwe echtgenoot van wie ze hartstochtelijk hield en die samen met haar vader samenzweerde om haar van de troon te houden. De waarachtigheid van haar verdriet is een eerbetoon aan de liefde die ze voor deze man had en met dit in gedachten zouden we deze waanzin opnieuw kunnen evalueren als Johanna de mantel van fatsoen van zich afschudt en zich overgeeft aan de mensheid.
- Patti Sanders