Jose Moreno Carbonero
José Moreno Carbonero was een 19de-eeuwse Spaanse schilder van historische taferelen. Hij was afkomstig uit Málaga in Andalusië, studeerde in Parijs en werkte in Rome voor hij zich settelde in Madrid en les ging geven aan de Real Academia de Bellas Artes de San Fernando (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Sint-Ferdinand). Carbonero's benadering van het schilderen van historische gebeurtenissen brak met traditie om te focussen op het drama rondom ontwikkelingen in de Spaanse geschiedenis. In plaats daarvan concentreerde hij zich op de menselijke gevoelens en houdingen die ermee samenhingen.
We kunnen dit terug zien in dit schilderij van El princípe Don Carlos de Viana. Prins Karel IV van Viana, zoon van Johan II van Aragon en Blanca I van Navarra, zou de koninkrijken van Aragon en Navarra in het 15de-eeuwse Spanje erven. Toen zijn moeder stief, trouwde zijn vader met Juana Enríquez, iets wat de al moeizame vader-zoonrelatie nog verder onder druk zette. Hun heftige conflicten ontaardde in een oorlog en uiteindelijk in de opsluiting van de prins (zoals dat in middeleeuwse tijden wel vaker de gewoonte was in het geval van lastige onderlinge relaties). Prins Karel werd na twintig maanden vrijgelaten, maar zeven jaar later opnieuw door zijn vader gevangengezet. Hij stierf kort nadat hij voor de tweede keer werd vrijgelaten, zonder ooit succesvol te hebben geregeerd of wettelijke erfgenamen gekregen te hebben. Zijn halfbroer Ferdinand II van Aragon zou hun vader opvolgen en verenigde Spanje toen hij Isabella I huwde.
Op het schilderij Prins Karel van Viana zien we Prins Karel in zijn gevangenschap rijk versierd met bont en juwelen, schijnbaar comfortabel en tevreden. Maar als we beter kijken, valt de uitdrukking van zijn gezicht op, die bitterheid over zijn lot uitstraalt. Hoewel dit schilderij een verhalende momentopname is van een Spaans historisch figuur, kan het ons vandaag de dag nog steeds stof tot nadenken geven. Als we ons inleven in het nare lot dat deze prins treft, kunnen we misschien ook wel zijn ijdelheid begrijpen om zich te verliezen in materiële of opzichtige zaken. En toch, een ziel zal geen voldoening vinden in weelderige opsmuk. De ziel zal niet verzachten door boeken of bevrijd worden door iemands afkomst. Het is duidelijk dat buitensporig of luxueus comfort uiteindelijk nooit voldoende compensatie voor de ziel zal zijn. Tenslotte kunnen we met medeleven kijken als we denken aan diegenen die niet kunnen beschikken over fysieke vrijheid, zoals zij die gevangen zitten, zij die aan huis gebonden zijn, zij die verlamd zijn of zij die tot slaaf gemaakte mensen zijn.
- Patti