Cuevas de las Manos (Grot van de Handen)

Vluchtig, gebonden aan tijd en ruimte, alles voor mij en een ander voor een ander - wat is het verhaal over "Mijzelf"? De enige gemene deler die alle dingen die je tegenkomt heeft is jijzelf. En in een zekere zin is je bewustzijn de componist van wat jij waarneemt als de wereld. Deze immersieve "ik" is zo complex dat het zich realiseert dat het de dood nooit mee zal maken. Het vat het idee dat anderen heengaan, maar dat het het nooit zal kunnen waarnemen. De drang om onze uniekheid voort te zetten is een oerkracht; de mensheid zegt al heel lang op vele manieren "Dit Ben Ik".

Als we naar deze handafdrukken van duizenden jaren oud kijken is het moeilijk voor te stellen dat ze van mensen kwamen met verwachtingen en angsten, dromen en verhalen en een naam en zelf zoals je zelf ook hebt. Het schrift was toen nog niet uitgevonden, en de mensheid moest wachten tot het ontstaan van Mesopotamië tot ze hun namen voor de toekomst in klei konden kerven. Namen zijn zo'n beetje de definitie van hun dragers, en de oudste is gevonden in een kleien tablet van 5000 jaar oud, ondertekend door een accountant. Sindsdien zijn namen de symbolen van het geheugen van hun bezitters, en worden ze met trots gedragen. In een aflevering van Homerus' Odyssee leidt de held Odysseus de zoon van Poseidon, de cycloop Polyphemus om de tuin door te zeggen dat hij "Niemand" is, waardoor hij kon ontsnappen van een eiland. Maar toen Odysseus eenmaal terug was op zijn schip koos hij er niet voor om deze veilige anonimiteit te behouden. In plaats daarvan schreeuwde hij naar het monster dat "het Odysseus is geweest die u in de maling heeft genomen!", waardoor zijn identiteit was onthuld en hij de wraak van Poseidon moest ondergaan.

Het onderscheid dat we vandaag de dag maken tussen een kunstenaar en een ambachtsman was nog niet duidelijk tot de Renaissance. Kunst moest de werkelijkheid representeren, het eerder nadoen dan het te "verbeteren", dus de interpretatie van de maker was nooit relevant. Met de komst van het anthropocentrisme kwam ook de individuele blik op de wereld, en kunstenaars begonnen hun eigen unieke innerlijk uit te drukken, niet meer te scheiden van hun persoonlijkheden. Schilderijen werden ondertekend, een voorbode van het hedendaagse idee dat er een verlicht persoon achter een stuk zit. Kunstenaars als Giotto, Botticelli, Pollaiuolo en Piero della Francesca waren een van de eersten die hun werk signeerden. Welke namen zullen er in de toekomst onthouden worden uit dit tijdperk van massa's die luider spreken dan welk individu dan ook?

- Artur Deus Dionisio (ZEER waarschijnlijk niet een antwoord op die vraag)