Laila en Qays woonden in de 7e eeuw in Noord-Arabië. Het tragische verhaal van hun ongeconsumeerde liefde is vele malen verteld in de Arabische, Perzische, Turkse, Azerbeidzjaanse en Indiase culturen en heeft grote artistieke inspiratie opgeleverd. Behalve schilderijen zijn er gedichten, liedjes, toneelstukken en (zelfs recente) Bollywood-films over hen gemaakt.
Qays was een jonge dichter die intens verliefd was op Laila en onvoorwaardelijk genegenheid voor haar had. Hoewel Laila ook van hem hield, vond haar familie Qays mentaal onstabiel en vond ze zijn gedurfde bewondering voor Laila ongepast. Toen Qays om Laila's hand vroeg, wees haar familie hem af en trouwde haar uit aan een andere man. Verboden om bij zijn geliefde te zijn, verloor Qays alle motivatie om te leven en zwierf wanhopig door de bossen. Hij bracht zijn dagen door met het componeren van poëzie en smachtte naar Laila. Dit leverde hem de titel Majnun op (iemand die van liefde bezeten was).
Volgens sommige Indiase folklore rende het noodlottige paar uiteindelijk samen weg en stierf in de woestijn terwijl ze werd achtervolgd door Laila's familie. Vlak voor hun dood vonden ze onderdak in Binjaur, een klein Indianse dorp aan de grens tussen Indo en Pak. Hoewel betwist, geloven de lokale bevolking dat Laila en Qays hier begraven liggen en vereren ze hun graven als een symbool van liefde. De mazar (mausoleum) trekt jaarlijks veel toeristen.
Het kunstwerk van vandaag is een miniatuurschilderij van Nihal Chand, een gewaardeerde hofkunstenaar van de Kishangarh-school. Het toont een goedgeklede Laila die een ernstig uitgemergelde Majnum in het bos bezoekt, waar ze hem voedsel aanbiedt en hem aanspoort te eten.
- Maya Tola
P.S. Koning Pedro en Inês de Castro - Wat het leven uit elkaar hield, bracht de dood weer bij elkaar - lees hier over een ander liefdesverhaal dat vereeuwigd is in de kunst!