Lezen

José Ferraz de Almeida Júnior, geboren in Itu, São Paulo, ging in 1869 naar de Keizerlijke Academie voor Schone Kunsten in Rio de Janeiro en ontving vijf jaar later een gouden medaille van datzelfde instituut. In 1875 keerde hij terug naar zijn geboortestad, waar hij maar een jaar bleef dankzij een studiebeurs om in Europa te studeren, toegekend door Keizer Dom Pedro II. Tijdens zijn verblijf daar maakte Almeida Júnior meerdere iconische werken en nam hij deel aan verschillende tentoonstellingen in Frankrijk en Italië.

In 1882 keerde hij terug naar Brazilië. Het jaar erna begon hij zijn studio in São Paulo, waar hij verscheidene figuren uit de Braziliaanse samenleving schilderde, waaronder Prinses Isabel en Keizer Dom Pedro II. Op 27 april 1884 werd in de publicatie Imprensa Ytuana zijn werkomgeving beschreven: "Zijn atelier — als je deze kleine, vierkante kamer zo kan noemen —, met weinig licht en vol met spiegels — is uitgerust met een groot aantal studies, schetsen en schilderijen, als elk van deze niet gezien kan worden als een volwaardig kunstwerk (en sommige zijn dat wel) — vertegenwoordigt het in ieder geval een stadium in het leven van de kunstenaar, een moment van inspiratie, een uur van geluk, of één van diepgaande studie [...]. Vandaag schildert de kunstenaar het gracieuze, humeurige, zachte en blozende profiel van een vrouwenhoofd, morgen de hoekige vormen — zo dol op Michelangelo — van een ouder naaktmodel, bijna een anatomisch werk, bedekt met gekreukeld geel perkament, met scherp contrast tussen licht en schaduw."

Hij overleed door een crime passionnel op 13 november 1899, en wordt beschouwd als een van de meest bewonderde kunstenaars van São Paulo in de 19e eeuw.

We presenteren het mooie schilderij van vandaag met dank aan de Pinacoteca de São Paulo. : )

PS Nog een interessante kunstenaar die een connectie had met São Paulo was Djanira da Motta e Silva, die een tedere documentalist van het Braziliaanse leven werd. Hier kun je over haar lezen. <3