Sita en Sarita

Starend vanuit een donkere achtergrond en een pikzwarte vacht betoveren twee flonkerende ogen de toeschouwer in Sita and Sarita, gekozen ter ere van Zwartekattendag. Het is geschilderd door de Amerikaanse kunstenaar Cecilia Beaux: een portret van haar nicht Sarah, dromerig in de verte starend terwijl ze loom een kleine zwarte kat aait die op haar schouder staat. In plaats van de kat te laten nestelen op Sarah's schoot, zit die nu op ooghoogte met haar; de zwarte vacht versmelt met haar haar en contrasteert scherp met Sarah's bleke huid. Met zijn gouden ogen gericht op de toeschouwer steelt de kat praktisch de show.

De compositie toont invloeden van Beaux's tijdgenoten - de weergave van Sarah's witte jurk, met vouwen en schaduwen in lichte blauw-, grijs- en bruintonen, grijpt terug op werken van de impressioniste Mary Cassatt (die Beaux ontmoette tijdens haar studie in Parijs), terwijl het beperkte kleurpallet een knipoog is naar James McNeill Whistler. 

Beaux schilderde twee identieke versies van Sita and Sarita. De eerste maakte zij in 1893, en zij schonk deze uiteindelijk aan een museum in Frankrijk. Het hangt nu in het Musée d’Orsay in Paris. Bijna 30 jaar later, voordat ze afstand van het schilderij deed, maakte ze deze afbeelding voor haarzelf. Deze hangt nu in de National Gallery of Art in Washington, D.C.

Wie is wie in deze charmante voorstelling? Beaux gebruikte Spaanse koosnaampjes in haar titel - Sita betekent "kleintje" en verwijst naar de kat, terwijl Sarita een bijnaam is voor Sarah. De kat wordt dus als eerste genoemd.

- Martina Koegan

P.S. Houd je net zoveel van katten in de kunstgeschiedenis als wij? Hier zijn wat snoepjes voor je: leukste katten in de kunst en Tsuguharu Foujita, de kattenmeester. <3