Vincent van Gogh
Szachownice, podobnie jak tulipany, wyrastają z cebulek i kwitną wiosną. Dlatego łatwo oszacować, w jakich miesiącach van Gogh malował to dzieło. Zaprezentowana przez niego odmiana to szachownica cesarska, uprawiana we francuskich i niderlandzkich ogrodach pod koniec XIX wieku. Ma ceglaste kwiaty i długą łodygę, z której każda cebulka wypuszcza od trzech do dziesięciu kwiatów. Do skomponowania tego bukietu Vincent wykorzystał jedynie jedną czy dwie cebulki, umieszczając ścięte kwiaty w miedzianym wazonie.
W czasie malowania obrazu, van Gogh mieszkał w Paryżu i pozostawał w bliskim kontakcie z Paulem Signac. Nic więc dziwnego, że van Gogh zastosował tu kilka zasad malarstwa neoimpresjonistycznego, którego jednym z czołowych przedstawicieli był Signac. Na tło składają się pointylistyczne pociągnięcia pędzla, a cały obraz zdominowany jest przez kontrast kolorów komplementarnych, niebieskiego i pomarańczowego. Jednakże, wpływ teorii neoimpresjonizmu pozostaje ograniczony. Osobne pociągnięcia pędzla zastosowano tylko na ograniczonej powierzchni, współgranie kolorów komplementarnych nijak nie ograniczyło palety odcieni van Gogha, a wreszcie, wybierając martwą naturę, odsuwał się od tematów, którym hołdowali Seurat i jego naśladowcy.
Malarz Emile Bernard wspominał później, że Vincent zalecał się do La Segatorii, Włoszki, właścicielki kawiarni Tambourin na Boulevard de Clichy, i dawał jej obrazy kwiatów „które będą trwać wiecznie”. Dzięki malowanym bukietom, takim jak ten, Tambourin stał się wkrótce istnym sztucznym ogrodem.
Gotowi na Boże Narodzenie? (Bo ja nie!) (I strasznie panikuję!) Do zobaczenia jutro!