Dolina z oraczem widzianym z góry

Pejzaż ten jest niezwykły przez uniesioną do niemal ptasiego poziomu perspektywę. Taki kąt można potraktować jako próbę spojrzenia na świat „po japońsku”, co jest naturalne dla artysty ogarniętego obsesją na punkcie Japonii. Jednakże nie można tu mówić o tak poważnym wpływie: perspektywa van Gogha była unikalna i wynikała z jego własnych doświadczeń. Dynamizm wyróżniający to płótno jest obcy krajobrazom Dalekiego Wschodu. Obraz ten ma w sobie nieprzebrane pokłady wewnętrznej energii. Przecinające się przekątne tworzące granice pól i zaorane bruzdy, zarysy dachów, rząd cyprysów - same wektory - odkształcają kompozycję, ale nie na tyle, by zakłócać spójność całości. To studium z natury. Kolorystyka i czynności wykonywane przez postaci pokazują, że obraz powstał jesienią, kiedy Van Gogh pracował nie tylko na terenie szpitala, ale i poza nim.