La Grande Iza

Tym obrazem chorwacki artysta Vlaho Bukovac rozpoczął wystawianie serii wspaniałych aktów na Salonie Paryskim w 1882 roku. Płótno młodego i wciąż nieznanego artysty, wcześniej nie zauważonego przez krytyków, wzbudziło duże zainteresowanie prasy, tak że uliczni sprzedawcy krzyczeli „Atrakcja Salonu! La Grande Iza by Bukovac!”, a reprodukcja fotograficzna tego obrazu sprzedała się w tysiącach egzemplarzy. Zainspirowany popularną powieścią Alexisa Bouviera z 1879 roku o słynnej kurtyzanie pod tym samym tytułem, opublikowaną w odcinkach w gazecie La Lanterne, obraz został wykonany w stylu Olimpii Maneta, starszego o prawie dwie dekady. Choć dziś wygląda jak typowy akademicki obraz realistyczny, ten akt kobiecy, z pewną zmysłowością, delikatnym modelowaniem, a także prowokującą postawą, otwarcie spoglądający na obserwatora, był wówczas orzeźwiającą przerwą od martwych i konwencjonalnych aktów, które zwykle można było zobaczyć na Salonach. Bukovac lubił malować kobiece akty, jak Iza. Przez całe swoje twórcze życie malował je we wnętrzach pełnych ciężkiej draperii lub w romantycznym pejzażu, gdzie bawił się światłem słonecznym jako środka modelunku. Z czasem jego różnorodność stała się bardziej ponętna, a faktura gęstsza i niespokojna. Bukovac posłużył się paryską kurtyzaną, która pozowała mu także przy późniejszych okazjach, jako modelka dla jego arcydzieła; do szczegółów angażował także inne modelki.