Grande Odalisque (Wielka odaliska)

Współcześni Ingresowi uważali, że dzieło to oznacza zerwanie Ingresa z neoklasycyzmem, wskazując na zwrot w kierunku egzotycznego romantyzmu. Grande Odalisque był szeroko krytykowany, gdy został po raz pierwszy pokazany, przede wszystkim za wydłużone proporcje i brak anatomicznego realizmu. Mała głowa, wydłużone kończyny i chłodna kolorystyka ujawniają wpływy manierystów, takich jak Parmigianino. Ingres preferował te długie linie, aby przekazać krzywiznę i zmysłowość oraz używał obfitego, równomiernego światła, aby zmniejszyć objętość anatomiczną. Ówcześni krytycy uważali wydłużenia za błędy anatomiczne Ingresa, ale ostatnie badania wykazały, że były to celowe zniekształcenia. Pomiary proporcji żywych kobiet wykazały, że postać Ingresa została narysowana z krzywizną kręgosłupa i rotacją miednicy niemożliwą do odtworzenia w życiu. Okazało się również, że lewe ramię Odaliska jest krótsze niż prawe. Badanie wykazało, że postać była dłuższa niż w rzeczywistości o pięć kręgów. Za te celowe zniekształcenia, które miały oddać wdzięk i zmysłowość, Ingres był krytykowany jako twórca aż do połowy lat dwudziestych XIX wieku.