Oko Ciszy

Obraz wydaje się przedstawiać spokojną, odbijającą światło powierzchnę jeziora otoczoną zielonymi i brązowymi kształtami, które przywodzą na myśl jednocześnie liście, kamienne ruiny i naturalne formacje skalne. Na dalekim planie, po prawej stronie siedzi przypominająca sfinksa postać ludzka; niebo w tle wypełniają ciemne, niepokojące chmury. Naznaczony lodowaną, liryczną a nawet niesamowitą atmosferą obraz Ernsta nie ma być bezpośredni czy dosłowny, lecz prowokować i sugerować, podsuwając symbole, obrazy i emocje skrywane przez ludzką psyche. Zainspirowany freudowską koncepcją snów jako symbolicznych ścieżek do ludzkiego umysłu, Ernst i jego towarzysze surrealiści eksprorowali to co nieświadome i irracjonalne wierząc, że tłumienie ludzkiej wyobraźni i nieświadomych pragnień łączy się z chaosem nowoczesnego życia. Służąc jako obraz ze snu, niepokojące imaginarium obrazu sugeruje również doznawane przez samego Ernsta poczucie wykorzenienia i wyobcowania w trakcie wojny.