Kleopatra i Wieśniak

Eugène Delacroix czerpał inspirację dla tego arcydzieła z tragedii Szekspira Antoniusz i Kleopatra, prototyp tej sceny pochodzi ze sceny II aktu IV. Motywacje postaci Szekspira są takie jak postaci na obrazie Kleopatra i Wieśniak. Sztuka nie tylko wpływa na styl artystyczny Delacroix lecz kształtuje sam obraz. Kiedy widzimy Kleopatrę i Wieśniaka, nasze spojrzenie przyciąga piękna, blada twarz królowej. Jej nieskazitelna skóra rozświetla komnatę, w której się znajduje i sprawia, że jej biżuteria błyszczy. Cenne klejnoty zdobią prawe ramię, szyję i koronę królowej, wzmacniając kontrast z bladą skórą i zdradzając jej królewski status. Blask i bogactwo nadane przez Delacroix niemal natychmiast czynią ją niemal nieśmiertelną figurą. Uważne spojrzenie na kosz wieśniaka, pozwala dostrzec węża ukrytego wśród liści i fig, który unosi  głowę pomiędzy muskularnym prawym ramieniem mężczyzny i jego nakrapianym okryciem. Wijący się wąż zdaje się być jedynym poruszającym się obiektem na obrazie i wraz z zielonymi i żółtymi tonami, czyni go najbardziej realistycznym elementam obrazu. Kiedy dostrzegamy obecność węża, wymowa obrazu się zmienia. Staje się jasne, że obrócona w stronę kosza fig twarz Kleopatry i jej poważny wyraz twarzy zostało prawdopodobnie sprowokowane obecnością zwierzęcia. Mimo to, zapraszający uśmiech wieśniaka sprawia wrażenie jakby oferował Kleopatrze kosz fig.