Ivan Kramskoi
Poprzednie "Środowe Rozmyślania o Sztuce" pozostawiły nas w zamyśleniu nad znaczeniami estetyzmu. Codzienny świat jest raczej brzydki i chaotyczny; rzadko napotykamy w nim harmonię i zgodność, której zmuszeni jesteśmy poszukiwać w Sztuce. Co nasuwa logiczny wniosek, że sztuka oferuje nam wstęp do świata równowagi i piękna - pozwala obmyć duszę z banału i zastąpić go Sensem, czymś co trudno odnaleźć w przypadkowych zdarzeniach naszego życia. Gdy nasza ucieczka zaczyna pochłaniać naturę tego przed czym uciekamy, czujemy się zaniepokojeni. I być może właśnie dlatego próbujemy odeprzeć "nieprzyjemności" w definicji estetyzmu - i uznajemy tak wiele obrazów za "nieestetyczne" - ponieważ są niełatwe, brakuje w nich równowagi, niepokoją lub są zwyczajnie brzydkie. Ale czy taka postawa, która jest niczym innym jak stawieniem czoła naturze, tego co przed nami, bez żadnego celu poza czystą obserwacją, nie jest fundamentalną cechą postawy estetystycznej? Czy możemy przysiąść i zadumać się z rozpaczą nad niepokojącą estetyką? Odpowiedzi poszukamy w przyszłym tygodniu!
Artur Deus Dionisio