Pani z Shalott

Poemat Tennysona "Pani z Shalott" opowiada historię kobiety, którą klątwa uwięziła w wieży na Shalott, wyspie znajdującej się na rzece, która płynie do Kamelotu. Nikt nie wie o jej istnieniu ponieważ klątwa zabrania jej opuszczania wieży, czy choćby spojrzenia przez jej okna. Zamiast tego, duże lustro w  komnacie odbija świat zewnętrzny a ona tka kilim, na wzór tego co odbija zwierciadło. W dalszej części wiersza, Pani zaczyna być coraz bardziej świadoma miłości, która wypełnia zewnętrzny świat, męczy ją samotna egzystencja, "O, jakże zbrzydły mi te cienie!”, mówi. Potem widzi Sir Lancelota zmierzającego w kierunku Kamelotu i opuszcza swoją komnatę aby popatrzeć na niego bezpośrednio przez okno, co sprawia, że klątwa natychmiast się wypełnia. Kilim się pruje, lustro pęka zaś Pani rozpoznaje skutki swojego impulsywnego działania. Ucieka więc z wieży, znajduje łodkę, pisze na niej swoje imię i odbija od brzegu. Umiera zanim łódka dociera do Kamelotu, gdzie mogłaby w końcu zaznać życia i miłości a kiedy mieszkańcy znajdują jej ciało, Lancelot wzrusza się pięknem tej nieznanej niewasty. Tragiczna miłość zilustrowana w wierszu Tennysona przemawiała do pre-refaelitów i ich naśladowców, była jednym ich ulubionych tematów, i istnieje ponad pięćdziesiąt przedstawień tej historii pochodzących z przełomu XIX i XX w.