Jadalnia, Opus 152

Scena w jadalni Signaca oświetlona jest oknem z tyłu, co stwarza dramatyczne światło, kreuje sylwetki oraz silne kontrasty światła i cienia. Tego typu oświetlenie było sporadycznie używane przez Degasa, ale nie przez impresjonistów, którzy unikali takich skrajnych kontrastów.  Gdy malowali zachody słońca, jak widać na przykładzie serii stogów siana Moneta z lat 1890-1891, wszelkie cienie błyszczały kolorowym światłem, odbijanym od otaczających przedmiotów i nieba. W obrazie Signaca tylne oświetlenie stwarza w kompozycji mocne poczucie formy i struktury, zastygłą powagę, która może być ironiczną krytyką formalnej, rytualnej jakości przedstawionego życia mieszczańskiego. Formę tworzy gradacja kolorów od jasnych odcieni do pełnego nasycenia.  Dlatego oświetlone obszary są przedstawione jako ledwie zabarwione lub żółtawo-białe. Te następnie przechodzą przez serię drobnych gradacji, w których dodawane są coraz większe ilości danego koloru, aby w najciemniejszych częściach osiągnać niemal czyste nasycenie barw.  Aby przyciemnić cienie bez dodawania brudzących czarnych lub ziemistych kolorów, na palecie miesza się zielony z niebieskim i zestawia je z czystszymi błękitami.  Efekty koloru odbitego wśród kolorów lokalnych są reprezentowane przez dodatkowe kropki odpowiednich odcieni. Staranna gradacja tonów nałożona małymi kropkami nadaje kompozycji sztywną, rzeźbiarską sztuczność, w której kolorystyce dominują dopełniające się barwy od pomarańczowo-żółtej do niebiesko-fioletowej. Szczęśliwego poniedziałku wszystkim!