Niebieski akt

W roku 1952, jednym z najbardziej płodnych późnych lat, Matisse stworzył wiele ambitnych wycinanek, wśród nich ten właśnie Niebieski akt.  Zwrócona przodem, z uniesionymi rękami i piersiami wystającymi na boki- poza, która przywołuje rozmaite stojące odaliski z jego nicejskiego okresu lat dwudziestych. Prosta, ale efektowna kompozycja składa się z sześciu rozłącznych kawałków pomalowanego na niebiesko papieru, które wydają się zawieszone w przestrzeni.  Stanowi jedną z kilkunastu wariacji na ten temat, jakie Matisse stworzył na przestrzeni kilku miesięcy. W tym samym roku jego wycinanki osiągnęły kulminację przy produkcji Basenu (Muzeum Sztuki Współczesnej w Nowym Jorku)- gigantycznej, dynamicznej kompozycji z wieloma postaciami. Wycinanki, pomalowane niebieskim gwaszem, łączyły w sobie nieodłączne cechy malarstwa i rysunku – formę, kolor i linię – i pozwalały artyście „rysować papierem”, jak to określał. Ta nowa forma, którą po raz pierwszy użył w 1931 roku (pracując przy dużej kompozycji Taniec dla doktora Alberta C. Barnesa), umożliwił mu tworzenie obrazów, w których forma i kontur były nierozłączne. W ostatnich latach życia, gdy choroba przykuła go do łóżka, wycinanki stały się praktycznie jedynym jego środkiem wyrazu, nadal emanując niesłabnącą inwencją i kreatywnością mistrza.