Plaża w Heist

W drugiej połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku, po tym jak Georges Seurat i inni neoimpresjoniści wystawili swoje obrazy na Salonie Dwudziestu w Brukseli, kilku belgijskich artystów zwróciło się w stronę pointylizmu i optycznego mieszania kolorów. Wśród nich znalazł się dwudziestokilkuletni wówczas malarz George Lemman. Przez około dziesięć lat, stopniowo rozluźniając teorie Seurata, rozwijał on oryginalną technikę, stosowaną szczególnie w portretach i pejzażach. Po roku 1891, pod wpływem swego rodaka Henri Van de Veldego, w jego obrazach pojawiła się stylizacja "na Art Nouveau", której dobitnym przykładem jest Plaża w Heist. Ścisła sieć drobnych, okrągłych lub owalnych kropek, ułożonych poziomo na płótnie, pozwalała mu tworzyć łatwo rozróżnialne strefy barwne, wyraźnie oddzielone linią barw dopełniających. Kształty te przybierały dziwaczne, antynaturalistyczne kontury - jak na przykład ogromna niebieskawa chmura, która zdaje się wdzierać w niebo. Jedynym znakiem życia ludzkiego w tym nocnym pejzażu jest porzucona łódź, namalowana fioletowymi pociągnięciami na tle zdominowanym przez żółć i pomarańcz. Zaostrzenie kolorystyki i syntetycznych form wpisywało się w rozwój ruchu symbolistycznego, który otworzył nową erę we francusko-belgijskim środowisku artystycznym.