Pierre-Auguste Renoir
Latem 1874 roku, kiedy Monet, Manet i Renoir pracowali blisko siebie, pierwsza żona Moneta, Camille, częściej pozowała Manetowi i Renoirowi niż mężowi. Dwa obrazy, jeden autorstwa Maneta i jeden Renoira, wykonane jednocześnie w letnie popołudnie, uwieczniają moment spokoju w ogrodzie Moneta. W 1924 roku Monet wspominał okoliczności tego dnia w swoim ogrodzie w Argenteuil:
"Manet, zachwycony kolorem i światłem, podjął się malowania w plenerze postaci pod drzewami. Podczas posiedzenia zjawił się Renoir. [...] Poprosił mnie o paletę, pędzel i płótno, i oto był, malując obok Maneta. Ten ostatni obserwował go kątem oka [...] Potem zrobił minę, przeszedł dyskretnie koło mnie i szepnął mi do ucha o Renoir'u: "Ten chłopak nie ma talentu! Skoro jesteś jego przyjacielem, powiedz mu, żeby zrezygnował z malowania!".
Jednak później, jako hołubiciel piękna, a zwłaszcza kobiecej zmysłowości, stwierdzono, że "Renoir jest ostatecznym przedstawicielem tradycji, która biegnie bezpośrednio od Rubensa do Watteau". Podczas gdy wielu malarzy impresjonistów skupiało się na pejzażach, Renoir malował ludzi w intymnych i szczerych momentach. Prace Renoira wyróżniają się także użyciem żywego światła i koloru. Jego styl podkreślał swobodne nakładanie kolorów, dzięki czemu postacie miękko stapiały się ze sobą i z otoczeniem.