Caspar David Friedrich
Caspar David Friedrich był dziewiętnastowiecznym malarzem, tworzącym w pejzaże w stylu romantycznym i jest powszechnie uważany za jednego z najważniejszych niemieckich artystów swojego pokolenia. Jest najbardziej znany ze swoich alegorycznych pejzaży, które zwykle zawierały zamyślone postaci na tle nocnego nieba, porannych mgieł, bezlistnych trzew albo gotyckich ruin. Jego głównym zainteresowaniam jako artysty była kontemplacja natury. Często symboliczne i nieklasyczne prace starają się przekazać subiektywną, emocjonalną reakcję na świat naturalny.
Obrazy Friedricha typowo pokazują ludzką obecność w pomniejszonej perspektywie, wśród rozległego krajobrazu. Zdaniem historyka sztuki Christophera Johna Murray'a, Friedrich redukował postaci do skali, która prowadzi "spojrzenie widza w stronę ich metafizycznych wymiarów". Zarówno życie jak i sztuka artysty bywała postrzegana jako naznaczona przygniatającym piętnem samotności. Historycy sztuki i niektórzy współcześni, wysnuwali takie interpretacje ze strat jakie spotkały Friedricha w młodości i nieciekawych perspektywy w dorosłym życiu, przy czym bladość i wycofany styl bycia artysty, uczyniły go znanym jako "milczący mężczyzna z Północy".
Friedrich miewał epizody depresji w latach 1799, 1803–1805, 1813, 1816 i 1824–1826. Tematyka jego prac zmienia się wtedy wyraźnie, pojawiają się motywy i symbole takie jak sępy, sowy, cmentarze i ruiny. Od 1826 r. te motywy nie opuściły już jego prac a kolory stały się ciemniejsze i bardziej zgaszone. Carus napisał w 1929 r., że Friedricha "otacza gęsta, ciemna chumura duchowej niepewności". Cóż, żałuję że opowiadam Wam taką smutną historię w ten piękny dzień ale obraz jest tak piękny, że nie mogłam się powstrzymać.