Dolmena

Alfred Kubin był austriackim artystą i, jak można przypuszczać, dość udręczoną duszą. Wiadomo, że mieszkał w małym zamku w Zwickledt, a jego biografia zawiera załamanie nerwowe i próbę samobójczą — na grobie matki. Na jego wczesnych rysunkach często pojawiają się potwory, deformacje, zniekształcenia, rozkładające się ludzkie ciała — ponura fantasmagoria ponurego, makabrycznego i tylko niepokojącego, z paletą, która zmierza ku sadzy. To, co sprawia, że patrzę na ten obraz, to jakiś element oderwania w jego stylu, jakby dzikie wypatroszenie przez fantastyczne stworzenie nie było wielką rzeczą; nie jesteśmy przyzwyczajeni do oglądania brutalnego bez mrocznego. Jak zauważa Christopher Brockhaus: rysunki te ujawniły stałe zainteresowanie Kubina makabrą. Tematycznie były związane z symboliką, o czym świadczy rysunek tuszem «Dolmena». Odzwierciedla to powszechne symboliczne wyobrażenie kobiety jako kusicielki i niszczycielki. Nic dziwnego, że Kubin podziwiał Schopenhauera.