Noc w Nicei

Dzisiejszy obraz prezentujemy dzięki Muzeum Narodowemu w Oslo.

Obraz przedstawia dachy i wzgórza Nicei widziane z okna mieszkania na trzecim piętrze zajmowanego przez Edwarda Muncha w zimowych miesiącach wczesnego 1891 r. Budynki, korony drzew i odległe wzgórza śródziemnomorskiego miasta otula miękkie błękitno-fioletowe światło. Przypominające szkic pociągnięcia pędzla nasycają łagodnie nocne powietrze wrażeniem oczekiwania i ruchu.

Impresjoniści, tacy jak Gustave Caillebotte czy Claude Monet stosowali wysokie punkty widzenia aby nadać życia swoim przedstawieniom ruchliwych miejskich ulic. Jednak na obrazie Muncha wysoki punkt widzenia podkreśla fizyczne i psychologiczne wyobcowanie malarza od innych ludzi. Jedynie nieliczne rozświetlone okna widoczne z miejsca w którym przebywa, świadczą o tym, że Munch nie jest w mieście sam. Odcienie błękitu podkreślają melancholię i senną atmosferę. Miasto jest tu przedstawione jako miejsce kontemplacji i samotności.

Munch ledwie skończył 27 lat, kiedy odbył samotną podróż z Norwegii do Nicei. Oficjalnie miał przebywać w Paryżu, studiując malarstwo; ale po tym, jak nabawił się gorączki reumatycznej, postanowił wyjechać do Nicei, ze względu na łagodniejszy klimat.

Munch otrzymał stypendium podróżne od norweskiego rządu, aby nadrobić brak formalnej edukacji. Krytycy i inni artyści uważali, że Munch powinien nauczyć się reguł kompozycji, techniki i użycia koloru - uważano, że zbyt mocno podąża w swoim własnym kierunku. Jednocześnie, był podziwiany za zdolnego do odkrycia głębszej prawdy i piękna w swoich pracach. I dokładnie to udało mu się osiągnąć w "Nocy w Nicei". Udało mu się przemówić do emocji widza, używając niekonwencjonalnych środków. Sam obraz staje się środkiem do wzmożenia samoświadomości widza.

"Noc w Nicei" została wystawiona na Dorocznej Jesiennej Wystawie Narodowej - Organizowanej Przez Artystów w 1891 r. i zakupiło ją Muzeum Narodowe w Chystianii (Oslo), pomocą starszych artystów, przyjaciół Muncha. Dwa lata później Munch osiągnął międzynarodowy rozgłos indywidualną wystawą w Berlinie, na której po raz pierwszy został pokazany "Krzyk".