Ziemski Raj

Po okresie spędzonym na tworzeniu paryskich scen w stylu Édouarda Vuillarda i Henri de Toulouse-Lautreca, Pierre Bonnard praktycznie odkrył na nowo swoją sztukę około roku 1905. Nowy nacisk artysty na kompozycje na dużą skalę, odważne formy i znakomite kolory ukazują znajomość twórczości jego rówieśników Henri Matissa i Pabla Picassa, podobnie jak jego skupienie na idyllicznych krajobrazach, tematyce, której wcześniej nie zgłębiał.

„Ziemski Raj”, część serii czterech płócien namalowanych w latach 1916–1920 dla kupców Josse i Gastona Bernheima, pokazuje nowe, odważne badania Bonnarda dotyczące światła, koloru i przestrzeni. Artysta wykorzystał tu listowie, by stworzyć łuk przypominający proscenium do dramatu z rozmyślającym Adamem i leżącą Ewą. Kontrast, jaki Bonnard ustanowił między postaciami, wydaje się być zgodny z tradycją, w której kobieta, przedstawiana głównie jako seksualna, jest związana z naturą, podczas gdy mężczyzna, zasadniczo intelektualny, jest w stanie przekroczyć doczesność. Niejednoznaczność obrazu zwiększa szereg zwierząt, w tym ptaki, małpa, króliki i wąż (tutaj sprowadzony do węża ogrodowego). Ten mniej niż idylliczny raj może odzwierciedlać reakcję artysty na zniszczenie Europy w czasie I wojny światowej, która wciąż szalała, kiedy zaczął malować.