Rudolf Koppitz
Kilka tygodni temu pokazałem jak Muybridge używał swojej kamery do analizy ruchu. Dekonstruował ruch do bezruchu, udowadniając, że koń może na chwilę zawisnąć nad ziemią. Był to przełom naukowy, podobnie jak wiele fotografii z tamtych czasów. Kiedy Rudolf Koppitz rozpoczynał karierę fotografa w 1902 roku, szukano właśnie nowych kierunków, które stały się znane pod nową nazwą: secesja.
Rudolf Koppitz urodził się w roku 1884 w pobliżu Freudental, w Księstwie Górnego i Dolnego Śląska (dziś Skrbovice w Czechach). Od samego początku interesował się fotografią i po zgłębieniu jej tajników został najpierw praktykantem, a potem uznanym profesjonalistą w wieku 17 lat. Od roku 1908 Koppitz miał w końcu trochę czasu na robienie własnych prac, wykonując raczej tradycyjne zdjęcia o tradycyjnej tematyce. Jego kariera została przerwana gdy został powołany do służby podczas pierwszej wojny światowej, gdzie został „asystentem mistrza fotografii terenowej”. Przydzielony do wykonywania zdjęć lotniczych z pola bitwy na wschodzie stworzył ostre, geometryczne, niemal romantyczne zdjęcia, wyraźnie wyróżniające go na tle innych fotografów.
Zdjęcie prezentowane dzisiaj pochodzi z jego następnego okresu. Jest częścią cyklu badającego ludzką formę i ruch, Bewegungsstudie nr 1. Przedstawia nową formułę i zajmuje się już nie dekonstrukcją ruchu, ale raczej konstruuje rytmiczność i formę, podejmując niemal próbę poruszenia bezruchu. Trzy kobiety w tle odsłaniają tylko głowy i stopy, tworząc lewoskrętną, esowatą formę. Ich ciała tworzą czarne tło dla nagiej kobiety z przodu, ich wzrok spływa w dół, a zarys ich skierowanych w lewo stóp przywodzi na myśl krok baletowy. Wydają się one kontrastować i uzupełniać nagą kobietę, która wygina się w łuk spoglądając w przeciwną stronę. Jej nagość i dynamika są całkowitym przeciwieństwem kobiet w tle. Przywiązany do zasad naturyzmu Koppitz poszukiwał natury i fizycznych ćwiczeń. Widzimy napięcie jej mięśni i jej prawą rękę dla odmiany delikatnie unoszącą się w górę, co jeszcze bardziej podkreśla linię kobiet w tle. Jej włosy zwisają luźno, tworząc kolejny kontrast z kobietami z tyłu.
Język estetyczny Koppitza został przyjęty przez siły austro-faszystowskie i zwolenników narodowego socjalizmu. Nie wiemy jednakże co myślał on sam, ponieważ zmarł dwa lata przed Anschluss. Jego żona Anna powiązała jednak swoją twórczość i częściowo także twórczość męża z ideami nazistowskimi, niszcząc tym samym jego imię. Jako że nie mamy dowodów na poglądy jego samego, pozostańmy więc przy maksymie „niewinny, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona”. Tworzył wyjątkowe, artystyczne i estetyczne zdjęcia. - Erik